“นี่คุณ ฉันเดินเองได้” ไทเกอร์จัดการซ่อมเก้าอี้ที่ขาโยกเยก ให้แข็งแรงสามารถกลับมาใช้งานได้ แทนครูสาวที่เจ็บก้นกบ ก่อนจะเข้าประชิดร่างเล็กบอบบางแล้วสอดแขนเข้าที่ใต้ข้อพับขากับแผ่นหลัง ยกเธอขึ้นอุ้มในท่าเจ้าหญิง
“ลุกเองยังลุกไม่ได้ แล้วจะเดินเองได้ไง”
“ฉันดีขึ้นแล้ว แทบจะไม่รู้สึกเจ็บแล้วเนี่ย”
“ผมยังไม่ได้รักษา คุณจะหายได้ยังไง”
“เอ๊ะคุณนี่ ตัวฉัน ฉันบอกไม่เจ็บแล้วก็ไม่เจ็บสิ”
“คนไข้ บางทีก็ชอบปกปิดอาการเจ็บป่วย จะด้วยเหตุผลอะไรก็สุดแล้วแต่บางคน แต่สำหรับคุณคือดื้อ”
“แค่ฉันบอกว่าไม่เจ็บแล้วคือดื้อเหรอ”
“……” สายตาคมมองพุ่งไปข้างหน้า ไม่ใส่ใจอาการกระเง้ากระงอดของคนที่เขาโอบอุ้มอยู่
“คุณ…” นัจมีย์ช้อนสายตามองใบหน้าหลอเหลาอย่างต้องการให้เขาตอบเธอ
“……”
“หมอ…” กำปั้นเล็กทุบลงบนอกแกร่งอย่างไม่แรงนัก แต่เจ้าของร่างก็หาสะทกสะท้านไม่
“……”
“หมอกฤษตฤณ…” คราวนี้มือเล็กกระชากคอเสื้อข
