“โอ๋ๆ ไม่ต้องร้อง อกหักดังเป๊าะไม่ทำให้ใครตายนะพี่ไทเกอร์” แขนของเด็กชายวัยสิบเอ็ดขวบโอบกอดไทเกอร์ที่นั่งอยู่บนโขดหินริมลำธาร ดวงตาของเขาแดงก่ำ พยายามอดทนฝืนกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหลออกมา
“นี่ก็เว่อตลอด พี่ไทเกอร์ยังไม่ได้ร้องไห้ไหม ก็แค่ตาแดงๆ” ไฟว่า เข้าใจดีว่าคงไม่อยากร้องไห้ให้ใครเห็น และนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเห็นไทเกอร์อยู่ในอาการซึมเศร้าเพราะผิดหวังในความรัก เมื่อครั้งตังเมก็เจ็บสาหัส มาครั้งนี้ก็ยังเจ็บสาหัสด้วยสาเหตุเดิมๆ
“พี่จะอกหักได้ไง ไม่ได้เป็นอะไรกัน ไม่เคยเป็นอะไรกัน รู้สึกไปเองคนเดียว…อีกแล้ว” เสียงทุ้มสั่นเครือ เหม่อมองสายน้ำไหล คำพูดของนัจมีย์ยังคงตอกย้ำ วนเวียนในความรู้สึก เธอไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขาเลย เป็นเขาเองที่รู้สึกไปฝ่ายเดียว ทำไมต้องรักข้างเดียวตลอด…
“รักแล้วเหรอ” ไฟถาม
“รัก” ไทเกอร์ตอบในทันที ไม่ต้องใช้สมองประมวลผล แต่ตอบไปตามเสียงของหัวใจ
“แล้วพี่บอกพี่นัจมี
