ร่างเล็กพลิกตัวเบาๆ เมื่อรู้สึกว่ามีแรงดึงที่เอวจึงเปลี่ยนท่าจากนอนตะแคงเป็นนอนหงาย แต่ก็ต้องกลับไปนอนตะแคงอีกครั้งด้วยเจ็บระบมก้นกบ ดูได้จากสีหน้าเหยเกที่แม้จะหลับสนิทด้วยฤทธิ์ยา ไทเกอร์มองดวงหน้างามในความมืดสลัว มีเพียงแสงจากพระจันทร์สาดส่องเข้ามาทำให้เขาสำรวจความงดงามของหญิงสาวในอ้อมกอดยามหลับใหลได้ ก่อนจะประทับจูบลงบนหน้าผากมนแผ่วเบา
“นี่คุณ…โอ๊ย” นัจมีย์รู้สึกตัวตื่นกลางดึกเพราะแรงกอดรัดของท่อนแขนใครบางคนที่ทำให้เธอแทบขยับตัวไม่ได้ ความตกใจทำให้ไม่ระวังสร้างความเจ็บปวดรวดร้าวบริเวณก้นกบ
“คุณจะดิ้นทำไม ไม่ดิ้นก็ไม่เจ็บ” ยิ่งเธอดิ้น ท่อนแขนแข็งแรงก็ยิ่งรัดแน่น ใบหน้าหล่อเหลาซุกเข้าหาซอกคอหอมกรุ่น
“แล้วคุณมานอนกอดฉันทำไม” ร่างเล็กบอบบางยังคงดิ้นรนเพื่อให้หลุดพ้นจากวงแขนแกร่ง
“ผมหนาว”
“คุณหนาว คุณก็ไปห่มผ้า ปล่อย แล้วคุณก็กลับบ้านต้นไม้ของคุณไป”
“ผมไม่ได้หนาวกาย แต่ผมหนาวใจ คุณให้ผม
