“ปาร์ตี้มาม่าก็มา” ตังเม ไฟ ดิน น้ำ ลม ไทเกอร์ และยังมีนัจมีย์มาร่วมวงรับประทานบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปท่ามกลางอากาศหนาวเหน็บ หลังจากการแสดงของชาวคณะอาสา และเด็กๆ จบลงด้วยความประทับใจ
“พี่นัจมีย์จะอยู่เป็นครูที่นี่ตลอดไปเลยเหรอคะ” ตังเมเอ่ยถาม หลังจากได้พูดคุยกันทำให้รู้ว่านัจมีย์อายุมากกว่าตังเมกับไทเกอร์ถึงสี่ปี
“ชีวิตพี่ตัวคนเดียว ไม่มีอะไรให้ต้องเป็นห่วง ก็ตั้งใจว่าจะอยู่ที่นี่ตลอดไป”
“แล้วถ้าวันหนึ่งครูมีครอบครัวล่ะ” ทุกคนหันไปมองหน้าคนที่ตั้งคำถามอย่างไทเกอร์
“ไม่มีใครอยากมาลำบากกับครูบนดอยอย่างพี่หรอก”
“พี่นัจมีย์ออกจะน่ารัก จิตใจก็ดี สักวันต้องเจอคนที่รักและเข้าใจในสิ่งที่พี่นัจมีย์ทำค่ะ”
“เหมือนไฟที่รักและเข้าใจเมจังไงครับ …” เสียงโห่ร้องของความหมั่นไส้ของดิน น้ำ ลม ดังขึ้นเมื่อสิ้นเสียงของไฟ ตามด้วยเสียงหัวเราะของนัจมีย์
“คุณไฟ” ตังเมฟาดฝ่ามือใส่ต้นแขนของไฟ มองเห็นดวงตาของอีก
