“คิดอะไรอยู่” ไฟเหม่อมองเครื่องบินที่ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า วันนี้เป็นวันที่เขาได้ออกจากโรงพยาบาล และเป็นวันที่ดิน น้ำ ลม เธียร และธีร์ เดินทางกลับไปเรียนที่อเมริกา ส่วนเขายังคงต้องนั่งอยู่บนรถเข็น ไม่สามารถกลับไปเรียนพร้อมทุกคนได้ ตังเมเดินเข้ามาจับบ่ากว้าง โน้มใบหน้าลงไปใกล้ รับรู้ได้ถึงความผิดปกติ
“เค้าเป็นตัวภาระของทุกคน”
“ทำไมพูดแบบนี้ ไม่มีใครคิดว่าตัวเองเป็นภาระเลยนะ ยิ่งเค้ายิ่งไม่เคยคิด” ตังเมหย่อนสะโพกนั่งลงบนเก้าอี้ตัวข้างๆ จับมือใหญ่ขึ้นมากุมไว้
“ตัวเองทำงานก็เหนื่อยแล้ว วันๆ ตรวจคนไข้ตั้งมากมาย แล้วยังจะต้องมาดูแลเค้าอีก”
“ไม่พูดหรือคิดแบบนี้ได้ไหม ทุกคนรักตัวเองนะ แล้วทุกคนก็พร้อมและเต็มใจดูแลตัวเอง จับมือสู้ไปด้วยกันนะ”
“ทำไมเค้าถึงเลวแบบนี้นะ ทั้งที่ตัวเองอดทนรอเค้า ดีแสนดีขนาดนี้เค้ายังทรยศ นอกกายตัวเอง”
“จำได้แล้วเหรอคะ”
“จู่ๆ ก็จำได้ แต่มันเหมือนมีอีกเรื่องที่เค้าย
