“ในที่สุดก็ตื่นขึ้นมา” น้ำตาแห่งความปลื้มปีติรินไหลออกมาจากดวงตาคู่งาม และดีใจยิ่งกว่าที่คนตรงหน้าจดจำเธอได้
“ตัวเองร้องไห้ทำไม อย่าร้อง เค้าไม่อยากให้ตัวเองร้องไห้ ยิ้มให้เค้า” น้ำเสียงแหบแห้ง พร้อมทั้งพยายามยกมือขึ้นหมายจะสัมผัสแก้มเนียน แต่ก็ไร้เรี่ยวแรงเกินกว่าจะยกขึ้นมาได้ ตังเมจึงจับมือนั้นขึ้นมาแนบแก้มตนเอง
“เค้าจะยิ้มให้ตัวเอง” ตังเมยิ้มให้ไฟทั้งน้ำตา
“ตัวเองออกเวรแล้วเหรอ เค้ากำลังเอาของกินไปให้ตัวเอง แล้วทำไมเค้ามาอยู่ที่นี่…” ความทรงจำสุดท้ายของไฟคือตังเมเข้าเวร เธอกำลังตรวจคนไข้ ส่วนเขากำลังซื้ออาหารไปให้เธอ แต่มาสะดุดตากับแหวนวงหนึ่ง พยายายหว่านล้อมให้ลุงเจ้าของร้านขายแหวานให้เขา แล้วทำไมเขาถึงมาตื่นในห้องสีขาว เสียงอุปกรณ์ทางการแพทย์ดังไปทั่วบริเวณ อีกทั้งยังไม่สามารถขยับแขนกับขาได้อีก
“ตัวเองจำไม่ได้เหรอว่าตัวเองโดนรถชน”
“รถชน? โอ๊ะ…โอ๊ย” ไฟมีสีหน้างุนงง พยายามนึกถึงเรื
