“ชาร์ล คุณจะไปไหนคะ แล้วนั่นถุงอะไร” วราลีวางนิตยสารที่อ่านอยู่บนโต๊ะ เมื่อเห็นสามีเดินลงบันไดมาด้วยใบหน้าแช่มชื่น แต่ทว่ารีบร้อน ราวกับมีเรื่องปิติให้ไปร่วมยินดี
“เสื้อตัวแรกของไทเกอร์”
“เสื้อตัวแรกของไทเกอร์? ชาร์ลยังเก็บไว้อยู่อีกหรือคะ”
“เสื้อตัวแรก ถูงมือ ถุงเท้า หมวก ของชิ้นแรกที่ผมเป็นคนใส่ให้ลูกกับมือ ผมยังคงเก็บไว้เป็นอย่างดี รอวันที่จะให้ของเหล่านี้แก่หลานคนแรก”
“คุณหมายความว่าไง” วราลีรู้อยู่แก่ใจว่าสามีหมายถึงอะไร แต่ก็แสร้งทำเป็นไม่รู้ อย่างไม่เคยรับรู้เรื่องราวของลูกชาย
“คุณรู้ดีว่าผมกำลังพูดถึงอะไร แต่ผมก็จะบอกคุณให้คุณได้รู้ไว้ ไทเกอร์โทรมาบอกข่าวดีกับผม นัจมีย์คลอดแล้ว ผมกำลังจะไปเชยชมนาเทีย หรือนาทาเนีย ลูกสาวของไทเกอร์กับนัจมีย์ หลานสาวของเรา”
“อย่าใช้คำว่าหลานสาวของเราค่ะชาร์ล คุณจะรับเด็กที่เกิดจากแม่ใจง่ายก็รับไปค่ะ แต่ลีไม่รับ และไม่มีวันรับ”
“วราลี ลูกมีเส
