“ไม่ต้องมาอ้อนเลย แล้วนี่จะกลับบ้านพร้อมมณีไหมคะ ถ้าไม่กลับก็นอนที่นี่เลยนะ ดีเหมือนกันมณีกับลูกจะได้นอนหลับให้สบาย ไม่มีใครคอยมากวน” ทำใจแข็งไม่ให้เคลิบเคลิ้มไปกับเสียงหวาน ไม่ยอมตามใจคนหน้างอ เพราะถ้ายอมทำตามความปรารถนาของเขามีหวังคืนนี้เธอได้พาลูกนอนที่นี่แน่ ก็รู้ๆ กันอยู่ว่าถ้าเขาได้เริ่มแล้วคนบ้าพลังยอมลงง่ายๆ ซะที่ไหน
“กลับจ้ะกลับ ใครจะยอมนอนหนาวคนเดียว ถ้าไม่ได้นอนกอดมณีกับลูกคุณมาเฟียจะนอนหลับได้ยังไงคนดี มณีก็รู้อยู่ว่าคุณมาเฟียติดเมียมากแค่ไหน” รีบกระชับอ้อมกอดแล้วกระซิบบอกเสียงระรัวเร็วข้างหูบอบบาง กลัวว่าเมียจะไม่ยอมให้เข้าห้องถ้าตนยังขืนทำเป็นดื้อแพ่งอยู่แบบนี้ คำพูดของสามีทำให้มณีญาหน้าแดงแจ๋ ทุบอกล่ำแก้เขินอายไปหนึ่งที
“งั้นก็ไปค่ะกลับบ้าน ถือกระเป๋าให้มณีด้วย” คนหน้าแดงชักชวนสามีเสียงหวานหยด ร่างอุ้ยอ้ายลุกขึ้นจากตัก แล้วฉุดแขนเขาให้ลุกตาม พร้อมกันนั้นก็พยักพเยิดไปยังกร
