“มณีจ๋า ฉันขอโทษ ได้โปรดให้อภัยฉันสักครั้งนะคนดี ฉันผิดไปแล้ว” มาร์เวลเว้าวอนเสียงอ่อนเสียงหวาน มองหน้าเมียตาละห้อย
“คุณมีความผิดอะไร ไหนลองสาธยายมาซิ เผื่อฉันจะรับไว้พิจารณา” หัวคิ้วเรียวสวยเลิกขึ้น ก่อนจะออกคำสั่งด้วยท่าทางแข็งๆ ทำเหมือนครูระเบียบที่กำลังคาดคั้นเอาความจริงจากลูกศิษย์
“ฉันผิดที่หูเบาไม่เชื่อใจเมียตัวเอง มณีพอจะให้อภัยฉันได้ไหม ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำแบบที่แล้วมา” มาเฟียหนุ่มสารภาพเสียงอ่อย ก่อนจะเว้าวอนให้เมียเห็นใจ ตบท้ายด้วยการรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นอีก
มณีญายังคงลังเลเล็กน้อย ไม่ยอมให้คำตอบกับสามีโดยง่าย ยกมือเรียวทั้งสองขึ้นประคองใบหน้าคมสันมามองสบตาชัดๆ แล้วเธอก็อุ่นวาบในหัวใจ เมื่อเห็นแววแห่งความรักและจริงใจจากดวงตาคู่นั้น แต่ก็ยังทำใจแข็งเอาใบหน้างามซุกกับอกกว้าง แล้วรอฟังว่ามาเฟียใหญ่จะทำอะไรต่อไปในการงอนง้อเธอครั้งนี้
“มณีจ๋า…” หล
