บ้านอัศวโพคิน ประเทศไทย
ติ๊งต่อง!!!
“มาแล้วค่ะ มาแล้ว” แม่บ้านรีบวิ่งกระหืดกระหอบมาที่ประตูจนขาจะขวิด พลางตะโกนโหวกเหวกบอกคนกดกริ่งไปด้วย
“อ้าว…คุณหนู!” ป้าน้อยอุทานเสียงดัง เมื่อเห็นว่าคนที่มากดกริ่งหน้าบ้านเป็นใคร
“หวัดดีค่ะป้า แม่กับพ่ออยู่บ้านไหมคะ” มณีญาทักทายแม่บ้านวัยกลางคนเสียงหวาน ก่อนจะเอ่ยถามไปถึงบิดาและมารดา
“อยู่ค่ะ ไปค่ะเข้าบ้านกัน” ป้าน้อยพยักหน้าพลางชักชวนให้นายสาวเข้าบ้าน ก่อนจะกระวีกระวาดมาช่วยยกกระเป๋า
“แม่ขา พ่อขา สวัสดีค่ะ” พอก้าวผ่านประตู มณีญาก็ส่งเสียงเข้าไปทักทายสองผู้เฒ่า ซึ่งกำลังนั่งดูรายการโปรดอยู่ที่โถงกลางบ้าน
“มณีลูกแม่” นางวาสนามองลูกสาวด้วยความตกตะลึง ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นดีใจ ในที่สุดลูกก็กลับมาหานางอย่างปลอดภัย
“หายไปไหนมาลูก รู้ไหมว่าทุกคนเขาเป็นห่วง โดยเฉพาะสามีของเรา” ทั้งกอดทั้งหอมลูกสาวจนพอใจ จากนั้นถึงได้ถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง
“มณีขอโทษ
