หลังจากที่ตื่นเช้ามากินข้าวแล้วก็กลับไปนอนจนถึงบ่ายสามโมง มณีญาก็ลุกขึ้นอย่างเกียจคร้าน รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวจึงคิดจะไปแช่น้ำอุ่นให้ผ่อนคลายสบายอารมณ์ ไม่ต้องตัดสินใจนาน ร่างบางลุกขึ้นจากที่นอน ถอดเสื้อผ้าออกเปลี่ยนเป็นใส่ชุดคลุมแทน ก่อนจะเดินไปที่ห้องอาบน้ำรวมของบ้าน เพราะที่นั่นจะดูผ่อนคลายและได้บรรยากาศกว่าการอาบน้ำในห้องน้ำที่ห้องของเธอ
“ลูกจ๋า แม่ขอโทษนะคนดี ที่ทำให้หนูไม่มีพ่ออย่างคนอื่นเขา” มณีญาลูบไล้หน้าท้องที่ยังแบนราบของตัวเองแผ่วเบา ทุกสัมผัสเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและทะนุถนอม พร้อมกล่าวกับลูกเสียงเศร้า นัยน์ตาแสนซึ้งของคนอารมณ์แปรปรวนแอบมีน้ำตาคลอ
“ไม่มีได้ยังไงครับ…พ่ออยู่นี่ลูก” เสียงห้าวที่ดังแทรกขึ้นมาหลังจากที่เธอคุยกับลูกเบาๆ ทำให้คนนั่งหันหลังให้ประตูห้องน้ำตัวแข็งทื่อ ก่อนจะค่อยๆ หันกลับมามองเจ้าของเสียง ที่เธอไม่เคยลบเลือนออกไปจากจิตสำนึก ไม่ว่ายามหลับหรือยามตื่น
