“ก็เสื้อเชิ้ตสีขาว ที่อยู่ข้างเตียงของมณีไงคะ” เสียงที่เปล่งออกมาเต็มไปด้วยความร้อนใจ กระวนกระวายเพราะกลัวของที่เอาไว้กันตายเวลาแพ้ท้องจะหายไปจริงๆ
“แม่ไม่เห็นนี่ลูก” คนแก่เจ้าเล่ห์ตอบหน้าตาย พยายามปั้นหน้าให้ดูเป็นปกติ เพื่อให้ลูกสาวไม่เกิดความสงสัยในตัวนาง
“ไม่เห็นได้ยังไงคะ ป้าน้อยเอาไปซักหรือเปล่า” มณีญาคาดคั้นด้วยความลืมตัว ทำท่าจะไม่เชื่อคำพูดของมารดา
“ใจเย็นสิลูก แค่เสื้อตัวเดียวเอง” นางวาสนาเห็นคนท้องทำท่ากระสับกระส่ายก็แอบสงสารอยู่ในใจ แต่ก็ต้องฝืนอุบความจริงเอาไว้ ถ้านางไม่ทำอย่างนี้มณีญาก็จะไม่รู้ใจตัวเองสักที หรืออาจจะรู้เมื่อทุกอย่างมันสายไปเสียแล้ว ซึ่งนางไม่ต้องการให้เป็นแบบนั้น ไม่อยากให้ลูกสาวแอบนอนร้องไห้ และไม่อยากเห็นหลานตัวน้อยที่กำลังจะลืมตาขึ้นมาดูโลกต้องกำพร้าพ่อ
“แต่เสื้อตัวนั้นมันสำคัญกับมณีมากนะคะ” มณีญาสูดหายใจระงับอารมณ์ที่กำลังพลุ่งพล่าน บอกมารดาเสียงอ่อ
