“แล้วไหนล่ะของของกู” สตีฟทวงถามในสิ่งที่ตนต้องการ สายตาคมปลาบมองที่กะเป๋าสีดำไม่ลดละ ก่อนจะแบมือออกไปหามาร์เวล
“แฟร์ๆ หน่อยสิวะไอ้สตีฟ ถ้ามึงอยากได้ของของมึงคืน ก็ต้องยื่นหมูยื่นแมว” มาร์เวลต่อรองอย่างมีชั้นเชิง พร้อมทั้งถ่วงเวลาให้ตำรวจที่ตามมาได้วางกำลังล้อมพื้นที่เอาไว้ให้เรียบร้อยเสียก่อน
สตีฟส่งสัญญาณให้ลูกน้องไปนำตัวมณีญาออกมา ไม่นานหญิงสาวก็โดนชายฉกรรจ์หน้าโหดเอาปืนจี้เอวบางออกมาจากหลังตู้คอนเทนเนอร์ สภาพของมณีญาตอนนี้ย่ำแย่อยู่ไม่น้อย ใบหน้าแดงเถือกมีรอยนิ้วมือทั้งห้าชัดเจน ขาทั้งสองข้างแทบจะทรงตัวเอาไว้ไม่อยู่
“มณี!” เพียงวินาทีแรกที่เมียสาวปรากฏกายขึ้นใกล้แค่เอื้อมมาร์เวลก็ต้องอุทานก้อง ทั้งตกใจทั้งโมโห ที่ตามเนื้อตัวเธอมีร่องรอยของการโดนทำร้ายเต็มไปหมด โดยเฉพาะที่บริเวณใบหน้างามตอนนี้เป็นรอยราคีเพราะน้ำมือของคนชั่วใจหยาบชัดเจน
“คุณมาเฟีย!” มณีญามองหน้าสามีด้วยน้ำตาคลอเบ้า
