แม้ว่างานศพของอาศานิตาจะเสร็จเรียบร้อยแล้วแต่ไอศิกาก็ยังไม่กลับไปเรียนเพราะยังเหลือเวลาอีกเกือบหนึ่งเดือนก่อนจะเปิดเทอม เธออยากใช้เวลาตรงนี้อยู่กับคุณย่าให้มากที่สุด หญิงสาวรู้ว่าท่านกำลังเศร้าและเสียใจมากที่เสียทั้งลูกและหลานไปในเวลาเดียวกัน เธอขลุกอยู่กับคุณย่าทุกวันในขณะที่เจตนิพัทธ์เองก็แวะมาเยี่ยมและมารับประทานอาหารกับคุณอุไรวรรณอยู่บ่อยครั้ง
“พัทธ์เดี๋ยวทานข้าวเสร็จแล้วไปคุยกับแม่ในห้องหน่อยนะ”
“ได้ครับคุณท่าน”
หลังจากรับประทานอาหารเย็นเสร็จแล้วเจตนิพัทธ์ก็เดินตามคุณอุไรวรรณมายังห้องนั่งเล่นซึ่งเป็นจุดที่ท่านมักจะนั่งถักไหมพรมอยู่เป็นประจำ
“แม่รู้นะว่าที่ผ่านมาครอบครัวของเราทำให้พัทธ์ต้องลำบากใจมาก พัทธ์อึดอัดมากใช่ไหมที่ต้องรับเป็นพ่อของเด็กในท้องศานิตา”
“ผมยอมรับครับว่ารู้สึกอึดอัดมากในช่วงแรกๆ แต่เวลาผ่านไปสักพักมันก็ไม่ได้รู้สึกอึดอัด แล้วผมมองศานิตาเป็นเหมือนน้องสาวคนหนึ่ง
