“แกคิดว่าทำอะไรแล้วเพื่อนไม่รู้เหรอน้ำค้าง เล่ามาก่อนที่ฉันจะพูดเอง” ยัยจินไม่เคยทำหน้าจริงจังแบบนี้กับฉันมาก่อนแปลว่ามันรู้…
“จะให้เล่าอะไร ก็ไม่ได้ทำอะไรกันสักหน่อย แค่ไปห้องไปทำงานช่วยเขา”
“อื้อหือ!”
พวกมันหันมองหน้ากันแล้วทำตาลุกวาว จากนั้นก็พากันขวยเขินจนฉันเริ่มรู้ตัวว่ากำลังถูกพวกมันหลอกถาม แล้วผลอพูดอะไรออกไป!
บ้าเอ้ย!
“ฉันไม่คุยกับพวกแกแล้ว!”
“ฮ่า ๆ โอ๋ ๆ น้ำค้างคนสวย พวกเราก็แค่อยากรู้ว่าเพื่อนเป็นอะไร ทำไมถึงได้ดูอินเลิฟอย่างนี้” ระรินวิ่งตามมาออเซาะ แล้วยัยจินก็มาเกาะแขนอีกข้างถาม
“แกกับพี่เขาคบกันเหรอ ฉันหวีดรอแล้วนะ”
“หยุด! เลิกคิด ไม่ได้เป็นอะไรกันเลย”
“แก มันต้องมีบ้างแหละ จับมือมีเปล่า” ยัยระรินถาม เอียงหน้ามามอง เกลียดที่สุด!
“ไม่มี”
“หอมแก้ม”
“ไม่”
“กอด”
“เลิกพูดสักที ยัยริน คนทุเรศ” ฉันเบี่ยงตัวหลบพวกมันที่ตามวอแวไม่เลิก
“เพื่อนชื่อระริน ไม่ใช่รินเฉย ๆ
