“เมื่อเช้ามีคนมาทวงหนี้อีกแล้ว บอกว่าน้าอิฐกู้เงินไปวันเดียวแล้วหนี ยายก็ไม่กินข้าวมาตั้งแต่เช้าเพราะกลัวไอ้พวกทวงหนี้” น้ำหนาวบอกด้วยสีหน้าเป็นกังวล
“แล้วยายติดต่อไอ้ลูกชายตัวดีนั่นได้ไหม” ฉันออกไปด้วยความหงุดหงิด หมดศรัทธา ไม่อยากนับถือเป็นผู้ใหญ่ ไม่น่าเคารพ
ใครจะว่าก้าวร้าวก็ช่าง
“ไม่ ใครก็ติดต่อไม่ได้หรอก เอาเงินเขาไปเขาตามทวงจนอยู่ไม่ได้แล้ว”
“แล้วเรื่องบ้านล่ะ”
“เมื่อวานก็มีคนของธนาคารเข้ามา บอกว่าเขาต้องยึดเพราะค้างจ่ายค่างวดมาเป็นปีแล้ว”
“แปลว่ายายเอาโฉนดไปทำเรื่องกู้ให้น้าอัฐตั้งนานแล้ว เพิ่งมาบอกตอนจะโดนยึด…” น้ำเสียงของฉันแผ่วลงมันสั่นอยู่ในลำคอราวกับมีก้อนเนื้อบางอย่างมาอุดเอาไว้จนลมผ่านออกมาได้เพียงนิดเดียว
“อืม แต่พี่ไม่ต้องไปว่าอะไรยายแล้วนะ” หนาวจับที่แขนของฉันเมื่อเห็นว่าฉันกำลังจะร้องไห้
ขอบตามันร้อนผ่าวด้วยความรู้สึกที่ปะปนกันไปหมด เกิดมาทั้งทีทำไมต้องสู
