คฤหาสน์วิปลาส

ตอนที่7

กลางดึกสงัด

เขมราฐได้ยินเสียง เสียงร้องปานจะขาดใจเหมือนเมื่อสองคืนก่อน ชายหนุ่มแอบออกจากห้องและเข้าไปในคฤหาสน์อีกครั้ง ครั้งนี้เป้าหมายของเขาไม่ใช่ของคุณหนูแต่เป็นทุกซอกทุกมุมของคฤหาสน์พอที่จะหาหลักฐานได้ เขาต้องรู้ให้ได้ว่าใครที่ตายในห้องปิดตายนั้นทุกอย่างต้องมีส่วนเกี่ยวกับกับคฤหาสน์หลังนี้

เขมราฐเปิดเข้าไปในห้องเก่าๆที่อยู่ใต้บันไดมันเป็นเหมือนห้องเก็บของเล็กๆ ในนั้นมีแต่ฝุ่นคลุ้งไปหมดเหมือนไม่ได้ใช้งานมานาน ทั้งที่แตงและอ่อนมาทำความสะอาดทุกวันทำไมถึงปล่อยให้ฝุ่นในนั้นเยอะแบบนี้

เขมราฐใช้ไฟฉายส่องไปทั่ว เขาเจอหนังสือเกี่ยวกับการแพทย์เก่าๆเต็มไปหมด มีหนังสือเกี่ยวกับการทดลองที่เป็นภาษาอังกฤษแต่ดูจากสภาพแล้วอายุการใช้งานคงนานมากเพราะปกหนังสือขาดริ้วไปเกินครึ่ง เขาราฐเปิดดูผ่านๆจนมีรูปใบหนึ่งร่วงลงมาจากหนังสือเล่มเก่า

มือหนาหยิบมันขึ้นมาใช้ไฟฉายส่องด้านหลังรูปมีข้อความเขียนอยู่ ‘ลูกรัก’ ก่อนจะพลิกมาดูด้านหน้าของรูปถ่ายใบนั้น

“นายผิดกฏอีกแล้ว” กึก! เขมราฐขนลุกซู่เสียงเล็กนั้นกระซิบข้างหู สัญชาตญาณตำรวจทำให้เขาดีดตัวออกห่างและยกไฟถ่ายขึ้นส่องทันที

“คุณหนู…”

คนที่อยู่ตรงหน้าคือคุณหนูเจ้าของคฤหาสน์แห่งนี้ แล้วเธอลงมาตั้งแต่เมื่อไหร่เขมราฐไมได้ยินเสียงฝีเท้าหรือเสียงคนเดิน อีกทั้งไฟในคฤหาสน์ก็ถูกปิดมืดเขาซึ่งเป็นนายตำรวจที่ถูกฝึกฝนให้มีสัมผัสที่ไวเมื่ออะไรแปลกๆเข้ามาใกล้ แต่กลับไม่รู้ตัวเลยว่าหญิงสาวตรงหน้านั้นอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่

เขมราฐรีบยัดรูปถ่ายไว้ในกระเป๋ากางเกงด้านหลัง ทำตัวเหมือนปกติ ไม่รู้ว่าคุณหนูมาดีหรือร้ายเขาไม่ยอมถูกไล่ออกจากบ้านนี้ทั้งที่ยังไม่รู้ความจริงหรอก

“คือผม...” เขมราฐยังคิดหาคำแก้ตัวไม่ออก

“ได้ยินเสียงเหมือนเมื่อวานเหรอ”

“ครับ” เขาตอบตามน้ำ แต่ก็ไม่ได้โกหกเขาได้ยินเสียงนั้นจริงๆ ถึงจะขึ้นมาอีกครั้งก็ไม่เจอว่ามันเป็นเสียงของอะไรก็เถอะ

“เมื่อคืน…” เธอเว้นวรรค และมองหน้าเขาสายตาคู่นั้นกำลังเชิญชวน ยิ่งคุณหนูเดินเข้ามาใกล้กลิ่นหอมจากร่างของหญิงสาวยิ่งหอมมากขึ้น เขมราฐกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ เมื่อปลายนิ้วเรียวลูบมาที่แก้มของเขา

“นายทิ้งเราให้นอนคนเดียว” ว่าแล้วก็เปลี่ยนจากที่เกลี่ยแก้มมาเป็นการใช้สองมือโอบเข้าที่ลำคอ

“ก็ผมถูกห้ามไม่ให้ขึ้นมา ถ้าใครเห็นเข้าผมเดือดร้อนแน่ต่อไปผมจะไม่ขึ้นมาอีกแต่คุณหนูต้องสัญญาก่อนว่าจะไม่บอกใคร” เขมราฐลองเชิงถ้าสิ่งที่เขาคิดถูกต้อง เขาต้องใช้มันให้เป็นประโยชน์เพื่อสืบคดีนี้

“ไม่ได้!” คนตัวเล็กเกรี้ยวกราด จูบเข้าที่ปากเขาแรงๆ ทีหนึ่งเหมือนจะทำโทษ

“เราเหงา” เธอซบหน้าลงกับอกแกร่ง

“ถ้ามีคนรู้ ผมจะถูกไล่ออก”

“เราจะไม่บอกใคร…ถ้านายขึ้นมาหาเราทุกวัน” เธอบอกในสิ่งที่ต้องการ

“ทำไมต้องเป็นผม...หรือเพราะผมเป็นผู้ชายคนเดียวในบ้าน”

เธอส่ายหน้าไม่ใช่ว่าใครก็ได้ที่เป็นเพศตรงข้ามแต่เพราะผู้ชายตรงหน้ามีกลิ่นประหลาด กลิ่นที่ทำให้เธอต้านทานมันไม่อยู่ เมื่อได้สูดกลิ่นนี้เข้าไปในใจเธอเรียกร้องทั้งทรมานอยู่ในอก หากไม่ได้เขามาช่วยปลดปล่อยเธอต้องอกแตกตายแน่ๆ

“กลิ่น นายมีกลิ่นประหลาด”

“กลิ่น ผมไม่เข้าใจ” ถ้าเขามีกลิ่นอย่างว่าป่านนี้ผู้หญิงคงจับไปรุมโทรมกันหมด เขมราฐคิดว่าตัวเองปกติดีแต่คุณหนูตรงหน้าตากหากที่ผิดปกติ

“เราก็ไม่เข้าใจ แต่เราต้องการนาย” เธออ้อนวอน

“ผมชื่อเข้ม” ชายหนุ่มบอก ยังไงซะเขาก็เผลอไปมีอะไรกับเธอเข้าแล้วเลยอยากให้เธอรู้จักชื่อของเขา

“เข้ม” คุณหนูทวนชื่อเขา เขมราฐเห็นรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าครั้งแรกหัวใจราชสีห์แห่งกรมตำรวจถึงกับเต้นแรงทั้งที่ดูสดใสขนาดนี้ทำไมถึงทำตัวลึกลับนัก เหตุใดจึงเอาแต่เฝ้าอยู่ในคฤหาสน์

เขมราฐถูกคุณหนูจูงมือขึ้นมาในห้องของเธอ เด็กสาวผลักเขาให้นั่งบนโซฟาเบดสีแดงสด และจัดการกับกางเกงของเขาโดนไม่พูดพร่ำทำเพลง

“เข้ม” เสียงหวานเรียกชื่อเขาแผ่วเบา

มือเล็กเปลื้องกางเกงออกตามด้วยอันเดอร์แวร์ เธอใช้มือชักพาสิ่งที่นอนนิ่งให้ลืมตาตื่นขึ้นมา จากนั้นค่อยๆ ใช้ลิ้นสีชมพูนั้นแตะเบาๆ ตรงส่วนกลาง

ชายหนุ่มสะดุ้งตัวนิดๆ แต่ก็ปล่อยให้เธอทำต่อ ลิ้นเล็กยังซุกซนสำรวจไปรอบๆ ส่วนแข็งขัน ก่อนจะครอบปากลงไปคลุมแท่งร้อนที่กำลังเต้นปวดตุบๆ เธดดูดเข้าออกช้าๆ ไม่รีบร้อนเหมือนเมื่อวานสักนิด

เขมราฐนั่งใช้มือสองมือท้าวไปด้านหลังเพื่อความสบายตัวปล่อยให้คุณหนูคุกเข่าอยู่บนพื้นพรมปรนเปรอเขาให้สาแก่ใจ คุณหนูมอบความสุขให้เขาด้วยปาก จนกระทั่งเขาทนไม่ไหวปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมา

“อ๊า...”

คุณหนูรับน้ำของเขาเข้าไปเต็มปาก ก่อนจะกลืนมันลงคอและเลียรอบริมฝีปากกวาดต้อนเอาทุกหยาดหยด เขมราฐไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาพูด ภาพตรงหน้าช่างยั่วยวนกว่าสาวคนไหน ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนได้ลิ้มรสน้ำจากตัวเขา เขมราฐจับคุณโยนเข้ามาบนโซฟานุ่มและฉีกชุดนอนสีขาวที่แทบจะบางจนไม่สามารถปกปิดอะไรได้ให้ขาดริ้ว

เขาตะโบมจูบปากบางอย่างกระหายสอดลิ้นเข้าไปชิมความหวาน สองลิ้นพันกันไปมาจนได้ยินเสียง เขมราฐเลื่อนปากลงมาจูบตามใบหู แก้มเนียนเรื่อยลงมาถึงลำคอขาด ขบเม้มปากบ้างแรงสลับไปมามือหนาไม่ปล่อยให้ว่างเล้าโลมไปทั่วกายขาว

“อ๊า....”

คุณหนูสั่นสะท้านเมื่อเขาดูดดึงยอดถันสีสวย ใช้ฟันขบเม้มเบาๆ สลับข้างไปมา ข้างไหนถูกปากดูดอีกข้างก็ใช้มือบีบบี้แทน เขมราฐทั้งรุนแรงและอ่อนโยนสลับไปมา เขาปล่อยสองเต้าอวบให้เป็นอิสระ จูบตามผิวเนื้อขาวต่ำลงมาเรื่อยๆ จนถึงสะดือบุ๋ม

เขมราฐแทรกตัวเข้าไปอย่างตรงกลางระหว่างขาทั้งข้างใช้สองมือจับขาให้อ้าออก ดอกไม้ของคุณหนูเงาวับเพราะเคลือบไปด้วยน้ำหวาน เขมราฐเลียริมฝีปากอย่างกระหาย ก่อนจะฉกลงชิมน้ำผึ้งแสนอร่อย

“อ๊า ...อ่า” คุณหนูโยกสะโพกหนีลิ้นร้าย ที่ฉกไปมาความเสียวซ่านแล่นปรี๊ดไปทั่วกาย ราวกับมีกระแสไฟอ่อนๆ แล่นเข้าไปในทุกส่วนของร่าง ลิ้นหนาดูดเลียดอกไม้ที่กลับสองข้างแย้มออกเผยให้เห็นเนื้อในสีชมพูสด เป็นดอกไม้ที่งามทั้งไร้หญ้าปกคลุม ยิ่งดูดเลียมากเท่าไหร่น้ำหวานก็ไหลออกมาไม่ขาดสาย ส่วนคุณหนูได้ตาครวญครางร้องเพราะความเสียวซ่าน

“อ๊า... อ๊า อือ อ่า” เธอร้องดังขึ้นเมื่อชายหนุ่มสอดนิ้วเข้าไปในถ้ำ ส่วนลิ้นยังทำงานเป็นอย่างดีนิ้วแข็งๆ ขยับเข้าออกส่วนปลายลิ้นแฉะก็ระรัวใส่ติ่งเกสรที่ยื่นออกมา

“อ๊า ไม่ไหวแล้ว อ๊าส์” คุณหนูกระตุกตัวถี่ ภายในของดอกไม้บีบรัดนิ้วเขาเป็นจังหวะน้ำหวานมากมายไหลออกมาเปียกไปทั่วดอกไม้งาม หนุ่มคนสวนเคลื่อนตัวขึ้นมาจูบหนักๆ คนที่หอบหายถี่หลังจากเขาพาเธอแตะขอบสวรรค์ร่างเล็กกอดรัดร่างเขาแน่นส่วนตรงสะโพกเธอเด้งขึ้นมาให้แนบชิดกับส่วนแข็งขันของเขาอย่างท้าทาย

สองแขนกำยำยกร่างคุณหนูขึ้นมาสลับท่า คราวนี้เขมราฐเป็นฝ่ายนอนอยู่บนเตียงส่วนคุณหนูของเขา นั่งทับอยู่ด้านบน รู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมานิดหน่อยจึงใช้สองมือสอดประสานอยู่ใต้ศีษะของตัวเองปล่อยให้คุณหนูจัดการส่วนอาวุธใหญ่ยาวที่ตั้งตรง คุณหนูไม่อิดออดเธอยกตัวขึ้นจับส่วนนั้นของเข้าสอดใส่ตัวเอง ความคับแน่นระหว่างทางที่อาวุธร้ายของเขาเคลื่อนผ่านผนังนุ่มตอดรัดทุกส่วนจนชายหนุ่มต้องกัดฟันกรอดอย่างอดทน

“อ๊า” เมื่อสองร่างเชื่อมประสานกันจนสุดท้าย คุณหนูเป็นฝ่ายควบคุมเกมสวาทนี้ เธอค่อยๆ ขยับสะโพกมันขึ้นและลงช้าๆ เพราะความแน่นจนน่าอึดอัดนั้นทำให้เธอไม่สามารถขยับมันได้อย่างใจคิด

“ช่วยไหม” เขมราฐอาสาเขาเห็นสีหน้าทรมานของคุณหนู เขาเองก็ทรมานจะแย่แล้ว

ชายหนุ่มจับเธอให้นอนลงเมื่อคุณหนูพยักหน้า เขาค่อยๆ โยกเข้าออกให้ผนังนุ่มนั้นปรับตัวแล้ว สอดเข้าไปลึกจนสุดและถอนออกมาช้าๆ แล้วสอดเข้าไปมิดอีกครั้งทำอย่างนี้สักพักก็เร่งเครื่องให้ไวขึ้น คุณหนูจิกเล็บลงบนผิวเนื้อเมื่อชายหนุ่มโหมสะโพกรัวใส่เธอ ร่างเล็กกรีดร้องอย่าสุขสมเมื่อเขากระหน่ำสะโพกเข้าในเธอสุดแรง

เขมราฐจับคุณหนูให้ตะแคงข้างแล้วจับขาเรียวข้างหนึ่งยกขึ้นสูง ย่อตัวเข้าใกล้เธออีกส่วนที่เชื่อมกันยิ่งลึกลงไปมากกว่าเดิม คุณหนูจิกผ้าระบายความเสียว เธอติดใจเขา ติดใจรสรักที่ร้อนแรงยามที่เขามอบให้

“อ๊า....”

“อืม...”

เสียงเนื้อกระทบกันดังก้องไปทั่วห้องคนสวนหนุ่มล้มตัวลงนอนตะแคงแนบข้างคุณหนูสอดแขนคล้องขาเรียวให้ยกไว้ แทงส่วนนั้นเข้าไปเน้นๆ จนเธอทนไม่ไหว ร้องกรีดกรายราวกับจะขาดใจ เขมราฐชะงักไปครู่หนึ่งแต่ก็ทำกิจกรรมต่อจนทั้งคู่จับมือกันล่องลอยบนปุยเมฆ

เขมราฐจูบไหล่ขาวที่นอนหันหลังให้เขา เสียงคุณหนูยังหอบหายใจเหนื่อยวันนี้เขาคงต้องพอแค่นี้เพราะเมื่อกี้รุนแรงกับร่างบอบบางตรงหน้าเกินไป และเขาเองก็เสียเหงื่อมากไปด้วยอยากกลับไปนอนเอาแรงเพื่อทำภารกิจของวันพรุ่งนี้

“จะไปแล้วเหรอ” เสียงหวานเบาหวิวขณะที่เขมราฐกำลังหยิบกางเกงขึ้นมาสวม

“ครับ ผมต้องไปแล้ว” เดินไปลูบแก้มสวยเบาๆ และประทับรอยจูบลงบนหน้าผากนูน

“แล้วพรุ่งนี้จะมาไหม” เธอทำสายตาอ้อนวอน

เขมราฐเงียบไปหลายนาที คนถามก็นอนรอฟังคำตอบพร้อมกับทำตาปริบๆ เขมราฐถอนหายใจจะว่าสงสารก็ใช่ เขาทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาข้างคุณหนูแล้วลูบเรือนผมสวยเบาๆ

“ดึกแล้วคุณหนูควรจะนอน”

“ไม่ใช่เวลานอนของเรา เรานอนไม่หลับ” เธอเถียงตาใส

“แต่เมื่อคืนคุณหลับ”

“ก็เมื่อคืนเราเหนื่อย” นั้นยังทำตาใสใส่อีก เขมราฐรู้สึกหมั้นเขี้ยวเขาบีบจมูกดโด่งเบาๆ

“นอนได้แล้วครับไม่ดื้อนะ” คนฟังทำแก้มพอง เขมราฐหลุดขำไม่คิดว่าคุณหนูจะมีมุมน่ารักแบบนี้ หากเป็นปกติ คุณหนูจะดูลึกลับและน่ากลัว

“ฝันดีครับ” เขาจูบแก้มเธออีกครั้งแล้วผละออกจากห้องไป คุณหนูมองตามแผ่นหลังกว้างจนกระทั่งชายหนุ่มปิดประตูให้ ในสายตาคู่นั้นไม่มีใครรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไร

เช้าตรู่เขมราฐตื่นแต่เช้าขนเอาต้นไม้ที่ซื้อมาเมื่อวานไปปลูกตามที่ป้าบุญบอก พร้อมกับรดน้ำพรวนดินให้เสร็จสรรพ จากนั้นก็เริ่มทำหน้าที่ประจำของตัวเองคืนดูแลแปลงดอกไม้หลังตึกและต้นไม้บริเวณรอบๆ เขมราฐมองขึ้นไปบนชั้นสูงสุดหน้าต่างบานนั้นยังคงเปิดอยู่ชายหนุ่มคิดไปถึงเรื่องเมื่อคืน

เสียงร้องของคุณหนูช่างคล้ายกับเสียงที่กรีดร้องก่อนหน้านี้นัก เขมราฐสงสัยเสียงนั้นอาจจะเป็นเสียงของคุณหนูแล้วทำไมเธอถึงกรีดร้องปานจะขาดใจแบบนั้นเล่า ชายหนุ่มกลับมาที่ห้องของตัวเองค้นเอากางเกงที่ใส่เมื่อคืนออกจากตะกร้าหยิบรูปถ่ายใบสำคัญขึ้นมาดู

ภาพครอบครัวที่มีผู้ชายตัวสูงผิวพรรณขาวยืนกอดผู้หญิงและเด็กสาวด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ด้านหลังเป็นแปลงดอกไม้และมีต้นพิกุลต้นนั้นที่เขาเคยเห็น เขมราฐหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรไปหาลูกน้องคนสนิทและเพื่อนรักอย่างวัฒนศินให้ออกมาเจอกันในอีกสองชั่วโมงข้างหน้า

“ป้าบุญครับ” เขมราฐเรียกหัวหน้าแม่บ้านที่เดินมาเจอเขาตรงทางเชื่อมระหว่างห้องครัวกับห้องพัก

“อ้าวพ่อเข้ม ป้ากำลังจะไปเรียกมาทานข้าวพอดี”

“คือผมจะมาขออนุญาตป้าออกไปทำธุระข้างนอกสักสองสามชั่วโมงครับ” ชายหนุ่มบอกด้วยความเกรงใจ

“อ่อได้ๆ ถ้าจะใช้รถก็เอาคันเมื่อวานไปใช้ได้นะ ไม่ต้องเกรงใจถึงที่นี้จะมีกฎมากมายแต่ก็อยู่กันแบบครอบครัว” เธอบอกอย่างใจดี

“ขอบคุณมากครับป้า” เขมราฐยกมือไหว้ ก่อนจะรับกุญแจรถแล้วขับออกไปโดนเร็ว