“เป็นไงบ้างครับหมอ” เขมราฐถามทันที ที่คุณหมอตรวจอาการของคุณหนูที่นอนอยู่บนเตียงเสร็จ
“เป็นอาการที่แปลกมากค่ะ หมอไม่เคยเขอเคสแบบนี้เลย แต่เดี๋ยวหมอจะฉีดยาปรับอุณหภูมิในร่างกายให้สมดุลก่อน แต่หมอขอแนะนำว่าให้พาเธอไปตรวจอย่างละเอียดที่โรงพยาบาลจะดีกว่านะคะ” แพทย์หญิงปราณีวัยสี่สิบ มองหน้าคนไข้สลับกับสารวัตรหนุ่ม ตั้งแต่รักษาคนไข้มาเกือบยี่สิบปีก็พึ่งมีรายนี้ที่มีอาการป่วยในแบบที่ไม่เคยเจอ ซึ่งจัดอยู่ในโรคหายาก
“ขอบคุณมากครับหมอ” เขมราฐบอกด้วยใจจริง ทันทีที่เขาขอความช่วยเหลือจากวัฒนศิน ไม่นานรถของคุณหมอก็มาจอดเทียบคฤหาสน์ทั้งที่เธอยังอยู่ในชุดกาวน์ของโรงพยาบาล แสดงให้เห็นว่าเธอรีบออกมาทันที
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะ ถ้าอย่างนั้นขอตัวกลับเลยนะคะ เพราะออกมากะทันหันยังติดคนไข้ที่โรงพยาบาลอยู่เลย” เธอกล่าวพร้อมทั้งระบายยิ้ม
เมื่อคุณหมอออกไปแล้วโดยมีวัฒนศินเดินไปส่ง เขมราฐนั่งลงบนเตียงกว้างคนที่นอน
