วัฒนศินนั่งรอมารตีที่ร้านกาแฟไม่ห่างจากจุดที่เธอไปทำธุระมากนัก ชายหนุ่มแยกตัวออกมารอทันทีเมื่อถึงที่หมาย วัฒนศินสั่งอเมริกาโน่หวานน้อยของตัวเองและสั่งลาเต้ของโปรดของมารตรีไว้ให้อีกฝ่ายด้วย เขาสั่งพนักงานเอาไว้ว่าให้นำมาเสิร์ฟตอนที่หญิงสาวมาถึง ร้านกาแฟแถวชานเมืองร่มรื่นนักเพราะรอบๆมีต้นไม้ใหญ่และปลูกต้นไม้ดอกไม้เล็กๆแซมไปด้วย บรรยากาศจึงดูสงบร่มรื่นเป็นร้านที่น่านั่งมากเลยทีเดียว
ไม่นานนักมารตีก็กลับมาพร้อมกับถุงของฝากจากผู้ใหญ่เธอมองหาร่างของคนคุ้นตาและเห็นเขากำลังชมนกชมไม้อยู่ชานด้านนอกร้านที่ทำเสริมขึ้นเพื่อรับกับร่มเงาของต้นไม้ใหญ่
“รอนานไหม” เธอบอกด้วยรอยยิ้มขยับเก้าอี้นั่งตรงข้ามเขา
“ไม่หรอกอ๋อศินสั่งลาเต้ให้แล้วนะ” เขาบอก ไม่นานพนักงานก็นำมาเสิร์ฟให้หญิงสาว
“ขอบใจจ้ะ” มารรับมาดื่มอย่างชื่นใจ ลาเต้เย็นๆกับบรรยากาศร่มรื่นแบบนี้ไมได้สัมผัสมานานแล้ว
“ดีใจที่คุณชอบ”
“ว่าแต่มีเรื่อง
