วัฒนศินที่เดินออกมาเงียบๆมองรอบๆบริเวณคฤหาสน์หลังใหญ่ ไม่น่าเชื่อเลยว่าภายนอกที่ดูสวยหรูราคาแพงจะบ่มซ่อนความโหดร้ายอำมหิตของผู้คนได้ขนาดนี้ แม้เขาจะเคยทำคดีความต่างๆมามากมายเห็นคนทุกข์ยากจากการไม่ได้รับความเป็นธรรมมาก็เยอะ แต่เขาคิดว่าคดีนี้คนที่น่าสงสารที่สุดก็คือคุณหนูผู้ไม่รับรู้เรื่องราวใดๆบนคฤหาสน์ จะว่าไปก็เหมือนกับนิทานเรื่องหนึ่งที่เขาเคยฟังสมัยยังเด็ก เรื่องของเด็กสาวที่ถูกขังอยู่บนหอคอยปล่อยเส้นผมให้ยาวจนถึงพื้นเพื่อรอเจ้าชายมาช่วยเธอออกไป สำหรับนิทานเรื่องนี้เพื่อนของเขากลายเป็นเจ้าชายขี่ม้าขาวมาช่วยเจ้าหญิงที่ถูกขังอยู่นานหลายปี
เหลือเพียงแต่ตัวร้ายในเรื่องที่ยังคงเสแสร้งแกล้งเป็นคนใสซื่อ ทั้งที่รอเวลานี้มานานแล้ว ไม่อย่างนั้นคงไม่ช่วยเพื่อนของเขาทั้งที่พึ่งรู้จักกันได้ไม่นาน
“สมใจแล้วละซิ จากเด็กในบ้านอยู่ๆกลายมาเป็นคุณหนูทายาทพันล้าน” วัฒนศินพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน เมื่อตั
