หัสดินทร์นิ่งงัน ภาพของมุกดาที่นั่งซบไหล่ป้าบรรจงอย่างหมดแรงและรอยเลือดบนกางเกงทำให้เขาถลาเข้าไปและถามเสียงเครียด
“นี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไมมุกดาเป็นแบบนี้”
“ป้าก็ไม่รู้ค่ะ ก็ม่อนบอกว่าพ่อเลี้ยงให้หนูมุกมาขนไม้ตรงนี้ ที่นี่มันมันใหญ่ทั้งนั้น หนูมุกคงยกไม่ไหวเลยเป็นลม”
“ม่อนเปล่านะคะพ่อเลี้ยง คุณมุกดาเสนอตัวมาขนไม้ตรงนี้เอง แล้วเป็นไงล่ะ เจ็บตัวแบบนี้จะโทษใคร”
ม่อนรีบแก้ตัวน้ำขุ่น ๆ แต่เวลานั้นหัสดินทร์ไม่มีเวลาคิดอะไรนอกจากช้อนร่างนั้นไว้ในอ้อมแขนและยกเธอขึ้น
“ผมจะพามุกดาไปโรงพยาบาล ป้าบรรจงช่วยดูแลทางนี้ด้วย”
“คะ...ค่ะ...พ่อเลี้ยงรีบพาหนูมุกไปหาหมอเถอะค่ะ ไม่ต้องห่วงทางนี้”
ป้าบรรจงรับปาก และเมื่อหัสดินทร์ไปแล้วม่อนก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเหยียดหยัน
“เชอะ! ยกไม้แค่นี้ทำจะเป็นจะตาย สำออยขึ้นมาเชียว เห็นทุกวันทำงานยกไม้แบกไม้ได้ไม่เห็นเป็นไร คงอยากอ้อนพ่อเลี้ยงล่ะซี๊”
“ทำไมพูดแบบนี้ล่ะ
