ปล.ไรท์ขอเปลี่ยนสรรพนามที่น้ำเรียกแทนตัวว่าเธอเป็นฉันแทนนะคะ
น้ำใส.....
หลังจากนั่งร้องไห้อยู่คนเดียวสักพักฉันลุกขึ้นแต่งตัวค่ะ ค่อยๆ เดินไปหยิบชุดที่แขวนไว้มาสวม เดินเร็วก็ไม่ได้มันปวดตรงข้อเท้าเหมือนจะเคล็ดๆ ด้วย ฉันพยามจะเดินให้เร็วแต่มันก็ได้เท่านี้ฉันเดินมาจนถึงบ้านผู้ใหญ่กับป้าพิน เห็นเขานั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างบนบ้านเหมือนเขามองมาทางฉันแว๊บนึงนะถ้าตาไม่ฝาด ฉันค่อยๆ เดินเข้าไปป้าพินก็ทักว่าฉันเป็นอะไรฉันก็บอกไปตามจริงนั่นแล่ะค่ะ ฉันนั่งรอตรงแคร่ข้างล่างเพราะขึ้นบันไดไม่ไหว ฉันมองไปตรงถนนก็เริ่มเห็นชาวบ้านทั้งชายหญิงที่แต่งชุดคล้ายกับฉันและวาโยกำลังเดินไปตามถนนหมู่บ้าน คงจะไปงานแต่งงานเหมือนกัน สักพักป้าพินกับลุงผู้ใหญ่และวาโยก็ลงมาจากบ้าน
"ป่ะแม่หนู เดินไหวมั้ยน่ะ เท้าบวมนะเนี้ย เอาไงดีพี่ผู้ใหญ่"
"ไม่เป็นไรค่ะน้ำเดินไหวสบายมาก"
"แน่นะ ถ้าไม่ไหวก็บอกจะให้ไอ้จืดหลานลุงขี่มอไซค์ไปส
