ขอแค่ได้รัก(น้ำใส&วาโย)

แผนการ

น้ำใส...

มันเป็นคลิปจากกล้องวงจรปิดในคืนนั้น มันเริ่มตั้งแต่ที่เธอนั่งอยู่ไม่ไกลจากเขา หลังจากนั้นเธอก็เดินไปหาเขาที่โต๊ะในขณะที่เขาเมามายแทบจะไม่ได้สติ และตัดมาที่คลิปอีกตัวมันเป็นคลิปที่อยู่ตรงทางเดินไปยังหน้าห้องพักของเธอ เธอกำลังพยุงเขาเดินไปตามทางเดินเพื่อไปยังห้องพักของเธอ และประตูห้องก็ปิดลง คลิปตัดจบถึงแค่ตรงนั้น เธอมองดูคลิปนั้นด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย เธอเงยหน้ามองเขา สายตาที่เขามองมามันมีแต่ความเกลียดชังอย่างเห็นได้ชัด

"หึ เธอวางแผนไว้ตั้งแต่แรก"

"ตะ แต่ถึงยังไงเรื่องจริงที่ปฏิเสธไม่ได้คือโยมีอะไรกับเราทั้งคืน"

"เพราะเธอเองไม่ใช่รึไงที่ต้องการให้มันเป็นแบบนั้น แล้วจะมาเรียกร้องให้ฉันรับผิดชอบทำไมวะ"

เขาเดินมากระชากโทรศัพท์ของเขาออกจากมือเธอ และมืออีกข้างก็กระชากเธอให้ลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับเขา

"ฉันจะไม่มีวันรับผิดชอบอะไรทั้งนั้น ไม่มีวัน"

" ถ้าเกิดเราท้องขึ้นมาล่ะ โยจะทำยังไง อย่าลืมสิว่าคืนนั้นโยไม่ได้ป้องกันอะไรเลย ยังไงโยก็ต้องรับผิดชอบ"

"แม่งงงเอ้ยยยยยยย" เขาเอามือขยี้หัวตัวเองด้วยความโมโหอย่างหนักก่อนจะเขวี้ยงโทรศัพท์ติดกำแพง เฉียดหน้าเธอไปแค่นิดเดียวจนมักแตกในพริบตา เขามองมันอย่างไม่แคร์ก่อนจะเดินจากไป

"แม่งฉันโคตรเกลียดผู้หญิงหน้าด้านไร้ยางอายอย่างเธอเลยว่ะ ทำเรื่องแบบนี้ได้ยังไงวะ" เขาเอ่ยออกมาอย่างสิ้นสุดความอดทนเธอเองก็พูดอะไรไม่ออกนอกจากร้องไห้ออกมา

"จำใส่หัวเธอเอาไว้ให้ดีว่าฉันจะเกลียด ๆๆๆๆ เธอจนวันตาย"

...........

น้ำใส...

ย้อนกลับไปก่อนหน้าที่เขาจะเข้ามาเจอเธอกับอาของเขาในบ้านตัวเอง

"น้ำไม่ต้องห่วงนะ ยังไงๆอาก็ต้องให้ตาโยรับผิดชอบหนูอยู่แล้ว'

"ขอบคุณอาดามากเลยนะคะที่เมตตาน้ำ ทั้งที่รู้ว่าน้ำ....เอ่อออ น้ำ...." เธอละอายใจที่จะพูดออกไป เธอไม่อยากโกหกท่านถึงเหตุผลที่เธอทำลงไปเธอเล่าทุกอย่างให้ท่านฟังอย่างไม่ปิดบัง ที่จริงแล้วเธอกับอาของเขารู้จักกันก่อนหน้านี้อยู่แล้วล่ะ เพราะท่านเคยช่วยเหลือเธอเอาไว้เมื่อนานมาแล้ว

หลายปีก่อน .....

ย้อนกลับไปหลายปีตอนนั้นเธอเพิ่งเรียนจบ ม.หก เธอตั้งใจจะเรียนต่อปริญญาแต่ป้าแท้ๆของเธอไม่ยอมให้เธอเรียนต่อ

"มึงจะมีปัญญาหาเงินที่ไหนไปเรียนต่อห๊ะอีน้ำ"

"เงินจากประกันชีวิตของแม่ที่ฝากป้าไว้มันก็ตั้งเยอะนี่จ๊ะ "

"นี่มึงทวงเงินกูเหรอวะ ห๊ะ อิหลานเนรคุณ" ป้าตบเข้าที่ใบหน้าของเธออย่างแรง จนเลือดไหลออกมาจากมุมปาก แต่เธอก็อดทนไม่ร้องไห้ออกมา

"น้ำไม่ได้ทวงจ๊ะ แต่เงินตั้งหลายแสนมันไม่น่าจะหมดนี่จ๊ะ เพราะที่ผ่านมา น้ำก็ได้รับทุนเรียนฟรีมาตลอด เงินของแม่ที่ฝากป้าไว้มันน่าจะยังเหลืออยู่"

"กูก็ต้องกินต้องใช้สิวะเงินน้องสาวกูทำไมกูจะใช้ไม่ได้ห๊ะ!!!! "

"แต่...แต่เงินนั้นแม่บอกไว้ก่อนตายว่าเอาไว้ให้น้ำเรียนต่อ"

"นี่มึงจะทวงเงินของแม่มึงจากกูให้ได้เลยใช่มั้ย"

ป้าตรงเข้ามากระชากผมของเธออย่างแรง

"ไม่ใช่นะจ๊ะป้า"

"ไม่ใช่แล้วมึงจะถามทำไม ถามทำไม!!!! "

ป้ากระชากผมของเธอและลากออกมาหน้าบ้านก่อนจะวิ่งไปเอาไม้เรียวที่ใช้ตีเธอเป็นประจำมาตีเธอด้วยความโมโห

เพี้ยะ!! เพี้ยะ!! เพี้ยะ!! เสียงไม้เรียวที่มันกระทบลงบนเนื้อตัวของเธอดังไปทั่วบริเวณ ชาวบ้านแถวนั้นรีบวิ่งมาดู แต่ก็ช่วยเหลืออะไรเธอไม่ได้อยู่ดี เพราะมันเป็นภาพที่ชินตามาหลายปีที่เห็นป้าทำร้ายร่างกายเธอแบบนี้

"โอ๊ย น้ำเจ็บจ๊ะ ป้าอย่าตีน้ำ ฮือ ฮือ ฮือ " เธอยกมือไหว้ผู้เป็นป้า เธอมองท่านด้วยสายตาอ้อนวอนให้หยุดตีเธอแต่มีเหรอที่ป้าจะหยุด ถ้าไม่เหนื่อยก็ไม่เคยหยุด เธอโดยจนชินแล้ว

"หยุดนะ!!!! "

แต่ จู่ๆ ก็มีเสียงใครคนหนึ่ง ดังแทรกเสียงไม้เรียวขึ้นมา มันทำให้ป้าหยุดชะงักไม้ไปในทันที

"มึงมาห้ามกูทำไมห๊ะอิคุณนาย มึงจะมาแจกของก็แจกไป ไม่ต้องมาเสือกเรื่องของกู!!!! "

"แต่เธอกำลังทำร้ายร่างกายเด็กคนนี้"

"นี่มันหลานกู กูจะตีมันจนตายก็เรื่องของกู ไม่เกี่ยวไรกับมึง"

"งั้นฉันคงจะต้องเรียกตำรวจมาจัดการถ้าเธอยังไม่หยุด"

พอได้ยินแบบนั้นป้าของเธอก็เริ่มกลัวที่จะโดนจับเพราะที่ผ่านมาป้าของเธอก็โดนจับเป็นประจำข้อหาเล่นการพนัน

"มึงไม่ต้องมาขู่กู" ป้าพูดจบก็รีบทิ้งไม้ลงกับพื้นและเดินออกจากบ้านไป

"เจ็บมากมั้ยหนู อาว่าหนูไปทำแผลที่โรงพยาบาลก่อนดีมั้ย ดูสิเนื้อตัวมีแต่รอย เลือดก็ซึมออกมาด้วยเนี้ยะ ถ้าทิ้งไว้แผลคงจะอักเสบแน่ๆ เลย.... สมพงษ์ ไปเอารถมารับฉันที่นี่ฉันจะพาแม่หนูคนนี้ไปทำแผลที่ โรงพยาบาล"

คุณอาใจดีพูดกับเธอก่อนจะหันไปสั่งให้คนของท่านนำรถมารับเธอไปโรงพยาบาล

"ได้ครับ คุณท่าน"

"เอ่อ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แผลแค่นี้ เดี๋ยวน้ำทายาเอาเองก็ได้ค่ะ" เธอเอ่ยออกมาด้วยความเกรงใจ

"แต่แผลมันเยอะมากเลยนะหนู เชื่ออาเถอะนะ ไปโรงพยาบาลเถอะ"

"แต่น้ำไม่มีเงินจ่ายค่าหมอหรอกนะจ๊ะ"

"ไม่ต้องห่วงหรอก เรื่องนั้นเดี๋ยวอาออกให้เอง"

"อย่าเลยจ๊ะ น้ำเกรงใจ" เธอพยายามที่จะลุกขึ้น แต่เพราะเธอปวดแผลเป็นอย่างมาก ทำให้เธอล้มลง

"โอ๊ยยย"

คุณอาใจดีรีบเข้ามาพยุงเธอทันทีอย่างไม่รังเกียจทั้งที่เนื้อตัวของเธอตอนนี้มีแต่รอยแผลและเลือดที่ซึมออกมาจากรอยไม้เรียว

"เห็นมั้ยล่ะ ไปหาหมอเถอะนะ ถือว่าอาขอร้อง"

ท่านคอยพยุงเธอให้ลุกขึ้นและพาไปที่รถตู้ของท่าน เธอถูกท่านพาขึ้นมานั่งบนรถตู้คันหรูที่บ่งบอกว่าราคาของมันคงจะแพงน่าดู เกิดมาเธอไม่เคยได้นั่งรถแบบนี้หรอก มากสุดก็นั่งรถเมล์ คุณอาใจดีพูดคุยกับเธอถามความเป็นอยู่ของเธอซึ่งเธอก็เล่าอย่างไม่ปิดบัง

หลังจากที่คุณหมอตรวจอาการและให้พี่พยาบาลทำแผลเสร็จพี่พยาบาลก็ช่วยพยุงเธอเดินออกมาจากห้องเพื่อมารอรับยา คุณอาใจดีซึ่งนั่งรออยู่ก่อนแล้วเอ่ยถามเธอด้วยความเป็นห่วง

"เป็นยังไงบ้างจ๊ะหนู คุณหมอว่าไงบ้าง"

"น้ำไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะ แค่ปวดแผลนิดหน่อย หมอสั่งยาแก้ไข้แก้อักเสบให้ด้วยค่ะ"

"อืมมม ดีแล้วล่ะ เอ...นี่ก็ใกล้เที่ยงแล้ว หนูหิวแล้วแน่ๆ เลยเดี๋ยวอาพาไปกินข้าวก่อนแล้วจะพาไปส่งที่บ้านดีมั้ย"

"อย่าดีกว่าค่ะ แค่นี้น้ำก็เกรงใจมากแล้ว"

"อามีเรื่องจะคุยกับหนูเรื่องที่หนูบอกอยากเรียนต่อ"

ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง หลังจากทานอาหารเสร็จ

"อิ่มแล้วเหรอจ๊ะทำไมทานนิดเดียวเอง"

"น้ำไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ค่ะคุณอา"

"อืมมม....หนูอยากเรียนต่อใช่มั้ยจ๊ะ"

"ค่ะ แต่ตอนนี้คงไม่ได้เรียนแล้วค่ะ" เธอบอกด้วยความรู้สึกเศร้า เธอจะเอาเงินที่ไหนไปสมัครเรียน ค่าเทอมมหาลัยแต่ละที่ไม่ใช่ถูกๆ

"อามีกองทุนเรียนฟรีอยู่นะ เผื่อหนูไม่รู้" คุณอาใจดีพูดพร้อมกับยิ้มให้

"คะ??? "

"อาจะให้ทุนหนูเรียนฟรีจนจบปริญญาตรี หรือหนูจะอยากต่อโทก็ได้"

"จริงๆ เหรอคะ คุณอาจะให้ทุนหนูจริงๆ เหรอ" ดีใจจนเก็บอาการไว้ไม่อยู่

"ใช่สิ อาน่ะ มาบริจาคสิ่งของให้กับคนในชุมชนหลายครั้ง และมอบทุนการศึกษาให้เด็กในชุมชนตั้งหลายคนแล้ว แต่ไม่รู้ทำไมอาไม่เคยเจอหนูเลย"

"คือตอนเช้าน้ำไปเรียนหนังสือที่โรงเรียนค่ะ หลังเลิกเรียนก็ไปทำงานต่อที่ร้านก๋วยเตี๋ยว น้ำไม่ค่อยได้อยู่บ้านหรอกค่ะกว่าจะกลับก็ค่ำแล้ว"

"เอางี้ พรุ่งนี้หนูเตรียมเอกสารการเรียนของหนูไปที่มูลนิธิของอานะ อาจะให้คนของอาจัดการให้"

"ทำไมใจดีกับน้ำจังเลยคะ" เธออดแปลกใจไม่ได้ที่คุณอาใจดีช่วยเหลือเธอมากมายขนาดนี้ทั้งที่เพิ่งเจอกันครั้งแรก