“ไปอยู่กับพี่...พี่เลี้ยงเอง”
“พี่ธามเมาแล้วพูดไปเรื่อย” นิ้วเล็กยกขึ้นจิ้มปลายจมูกโด่งเป็นสันด้วยท่าทีหยอกล้อ ใบหน้าสวยเผยรอยยิ้มให้ได้เห็น สายตาพลางมองจ้องใบหน้าหล่อเหลา
“พี่พูดจริง....”
“ไม่คุยด้วยแล้วค่ะ เดี๋ยวด้าไปหยิบน้ำให้นะ” วีด้าเบี่ยงเบนความสนใจ ดันตัวลุกขึ้นเดินเข้าไปในครัว เปิดตู้เย็นหยิบขวดน้ำรินใส่แก้ว โดยมีธามไทนั่งมองเงียบๆ
“พี่ธามมาหาด้าแบบนี้ ไม่กลัวเป็นข่าวอีกหรอคะ”
“ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่อง!” ธามไทเอ่ยดุเสียงแข็ง มือหนารั้งร่างบางนั่งลงบนตักแกร่ง โดยที่เธอไม่ขัดขืนแต่อย่างใด มาถึงขนาดนี้แล้วต้องคุยกันให้รู้เรื่อง “ด้า...พี่ไม่ติดเรื่องข่าว ถ้าเรา....”
ทว่า ร่างสูงไม่ทันได้พูดจบประโยค วีด้าเอ่ยแทรกขึ้นทันควันอย่างไม่คิดนานให้เสียเวลา
“แต่ ด้า ติดค่ะ” ร่างบางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งยากจะคาดเดาความคิด ฉายชัดด้วยความเด็ดเดี่ยวจนคนตัวสูงรู้สึกหวั่นใจไม่น้อย เขาไม่เคยเห็น
