"ด้า...ด้า นาฬิกาปลุก" เสียงทุ้มแหบพร่าเอ่ยเรียกคนในอ้อมแขน ทุกครั้งที่ได้นอนกอดเธอเขาหลับสนิท เสมือนร่างกายได้พักผ่อนเต็มที่
"อื้ม~...อย่ากวน"
"ด้า...ปิดก่อนสิ เสียงดังพี่จะนอน"
"จิ๊!" มือบางเอื้อมไปตามทิศทางของเสียง ทั้งที่ยังไม่ลืมตา ลูบคลำสะเปะสะปะนานนับนาทีกว่าจะเจอโทรศัพท์เจ้ากรรมแผดเสียงร้องดังไม่หยุด เพื่อปลุกให้เจ้าของตื่นขึ้น
เมื่อไร้เสียงรบกวน แขนเรียวโอบกอดเอวสอบไว้ หันหน้าเข้าหากัน ก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง รู้สึกตัวตื่นอีกทีก็เหลือเธอเพียงคนเดียวนอนอยู่บนเตียงกว้าง
"ไปไหนของเขา" วีด้าพึมพำเสียงเบา มือบางวางทาบลงตรงที่ว่างข้างกายเย็นเฉียบ บ่งบอกได้เป็นอย่างดี ที่ตรงนี้ไม่มีเขานอนอยู่นานแล้ว
“หรือว่าอยู่ในห้องทำงาน” คิดได้อย่างนั้น ร่างบางดันตัวลุกขึ้น ก้าวเดินออกจากห้องนอนไป ทว่า เมื่อประตูเปิดออกกว้างกลิ่นอาหารหอมกรุ่นลอยเข้าจมูกอย่างจัง
“หอมจัง” ไม่รอช้าให้เสียเ
