นั่งดื่มพูดคุยกันเรื่อยเปื่อย เป็นกันต์ที่ขอตัวลุกออกไปลงสนามแข่งรถ เพื่อฝึกทักษะให้พัฒนายิ่งขึ้น ส่วนหนึ่งก็มาจากทนเห็นภาพบาดตาไม่ไหว ทำให้เขาตัดสินใจได้ไม่ยาก 'กูไม่ได้ยอมแพ้ เพราะนี่เพิ่งเริ่มต้น'
"พี่ธามหน้าแดง เมาแล้วใช่มั้ยคะ อื้อ...อย่าค่ะ" มือบางยกขึ้นดันแผงอกแกร่ง ห้ามไม่ให้เขาคลอเคลียแนบชิดไปมากกว่านั้น 'เพื่อนเขาก็นั่งอยู่ด้วย ฉันอายนะ'
"เฮ้ยๆๆ ไอ้ธาม กูนั่งหัวโด่ไม่มีคู่ มึงเห็นใจกูด้วยครับ"
"มึงนี่มัน!" ธามไทตวัดสายตาดุดันจ้องมองอย่างไม่สบอารมณ์ 'ไอ้ห่าขัดขวางความสุขชิบหาย'
"พี่ว่า วีด้าพามันกลับเถอะ ขับรถเป็นใช่มั้ย"
"เป็นค่ะ...พี่ธามเรากลับกันเถอะ" ร่างบางลุกขึ้นพร้อมกับจับท่อนแขนแข็งแรงของคนตัวสูงรั้งให้ยืนตามอย่างยากลำบาก
ทว่า ขณะก้าวเดินออกจากห้อง ธามไทเหลียวกลับไปมองเพื่อนสนิท พลันยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ โดยที่วีด้าไม่ทันสังเกตเห็น ดื่มแค่นี้เขาไม่เมาง่ายๆหรอก ท
