"อื้ออ..." ร่างบางรู้สึกตัวตื่น ทว่า ไม่อาจขยับเขยื้อนตัวได้เพราะถูกท่อนแขนแข็งแรงโอบกอดไว้ และกระชับแน่นขึ้นเมื่อรับรู้ได้ว่าคนในอ้อมแขนเคลื่อนไหว
"นอนก่อน พี่ง่วง" เสียงทุ้มเอ่ยบอกทั้งที่ยังไม่ลืมตา ซุกใบหน้ากับซอกคอขาวและหลับสนิทอีกครั้ง วีด้าทำเพียงนอนนิ่งๆเท่านั้น หัวสมองพลันนึกถึงช่วงเวลาที่ผ่านมา แม้จะเป็นเพียงระยะเวลาสั้นๆบางช่วงบางตอนก็ทำให้เธอยิ้มได้ ทว่าไม่ทันได้คิดอะไรไปมากกว่านั้นต้องสลัดความคิดทิ้ง คำพูด สีหน้า แววตาของเขาที่มีต่อเธอเมื่อสองปีก่อน กลับฉายชัดในความทรงจำอีกครั้ง เธอไม่เคยลืม และไม่คิดจะลืม
มือบางจับแขนเขาออกจนพ้นทาง ดันตัวลุกขึ้นเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ร่างบางเปลือยเปล่ายืนใต้ฝักบัว ปล่อยให้สายน้ำรินรดตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า พยายามข่มความรู้สึกบางอย่างให้หยุดลงแต่เพียงเท่านั้น ไม่พาตัวเองถลำลึกเข้าไป
"อยู่แบบนี้ก็มีความสุขดีไม่ใช่รึไงยัยด้า" เมื่อความคิด ความ
