หลายวันต่อมา....
“ด้า...ด้า” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยเรียกหญิงสาว ก่อนจะรีบสาวเท้าเดินตามให้ทันเธอ
“...”
“ด้าพี่ขอคุยด้วยได้มั้ย” กันต์เอ่ยด้วยน้ำเสียงเว้าวอนอย่างขอความเห็นใจ ยื่นมือสากหมายจะจับข้อมือเล็ก แต่วีด้ากลับก้าวถอยหนีรักษาระยะห่าง
“ฉันไม่ว่าง” วีด้าตอบกลับเสียงแข็ง เบนหน้าหนีเสมองไปอีกทาง ดวงตาคู่สวยว่างเปล่าไร้ความรู้สึก
“พี่มารอด้าตั้งนาน พี่ขอเวลาสิบนาที.....” กันต์พูดไม่ทันจบประโยค วีด้าแทรกขึ้น
“ก็บอกแล้วไง ฉันไม่ว่าง คุณกลับไปเถอะ” น้ำเสียงติดหงุดหงิดดังจากปากเล็ก ทั้งที่สายตาไม่ได้มองคู่สนทนาแม้แต่น้อย 'ใครใช้ให้มารอไม่ทราบ ฉันไม่ได้อยากเจอซะหน่อย'
“ไม่...พี่ไม่กลับ ขอโอกาสให้พี่ซักครั้งนะ” เสียงทุ้มนุ่มอ้อนวอน ตลอดเวลาที่คบกัน เขาไม่เคยเห็นวีด้าแต่งตัวสวยแบบนี้มาก่อน เพียงแค่เขาทำเรื่องผิดพลาดครั้งเดียว เธอกลับไม่ยอมให้อภัยซ้ำยังเปลี่ยนไปมากขนาดนี้
“เลิกยุ่งกับฉัน...ฉันไ
