จากวันเป็นอาทิตย์ จากอาทิตย์เคลื่อนเข้าสู่เดือนที่สาม หลังจากที่ออกจากโรงพยาบาลมาที่ต่างคนต่างแยกกันอยู่ เมษาแทบจะไม่วุ่นวายกับตะวันฉายเลย เธอไม่เคยโทรหา ไม่เคยถามข่าว ทำเหมือนกับว่าชีวิตของเธอและเขาเป็นคนอื่นคนไกลที่ไม่เคยรู้จักมักคุ้นกันมาก่อน ตะวันฉายยังคงเดินทางมาหาเธอที่บ้านทุกวันและทุกครั้งที่มีเวลาว่าง แม้ว่าภรรยาจะไม่เคยอยากจะเห็นหน้า ไม่คิดอยากจะต้อนรับแต่เขาก็ยังทำแบบนั้นอยู่ทุก ๆ วัน แค่ได้มาเห็นหลังคาบ้านเขาก็มีความสุขมากที่สุดแล้ว ความคิดถึงของคนที่เฝ้ารอทรมานหัวใจจนไม่อาจที่จะบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ ชีวิตทุกวันนี้อยู่ได้เพราะการรอคอยและยังคงรอคอยต่อไปอย่างมีความหวัง อย่างน้อยก็ยังอยู่ในฐานะของสามีภรรยากันอยู่
เย็นวันนี้ตะวันฉายก็เดินทางมาที่บ้านของเมษา พร้อมกับอาหารที่ภรรยาชอบทาน หอบหิ้วมาฝากอย่างเช่นทุกวัน ดูเหมือนว่าเขาไม่ใช่แค่คนเดียวของบ้าน แต่ยังมีชายหนุ่มหน้าตาคุ้นเคยก
