ตอนที่9 คนปากดี
1403 คำ
พอไปถึงห้องพักร่างเล็กก็ถูกวางลงบนโซฟาตัวยาว คนที่กำลังงอนก็ไม่ยอมมองหน้าของสามีอีก แม้จะรู้ว่าอีกคนไม่ง้อก็ไม่อยากจะพูดคุยกับเขาให้เสียอารมณ์เช่นกัน
"กินข้าวเที่ยงหรือยังล่ะ?" ก็ยังอดถามขึ้นอย่างเป็นห่วงไม่ได้ แต่ดูทีท่าแล้วเมษาจะไม่ยอมพูดคุยด้วย ร่างสูงจึงต้องนั่งลงเคียงข้างกัน ยกข้อเท้าขึ้นมาก่อนจะสำรวจดูและจับสัมผัสอย่างเบามืออีกครั้ง
"ซี๊ด!!! เจ็บนะพี่ซัน" ใบหน้านวลช้อนสายตาขึ้นมองด้วยความเจ็บปวดที่ข้อเท้าเมื่อถูกสัมผัสด้วยฝ่ามือหนาลงอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว
"เจ็บก็ต้องทน ใครบอกให้ไปเดินซุ่มซ่ามมาล่ะ"
"ก็ถ้ารู้ว่ามันจะเกิดแบบนี้ เมษาก็คงจะเดินดี ๆ นั่นแหละค่ะ"
"เถียงคำไม่ตกฟากเลยนะเมษานับวันยิ่งจะเถียงผัวเก่งขึ้นทุกวันแล้ว"
"ก็เมษาอ่อนแอมานานแล้วนี่คะ แสนดีไปก็เท่านั้น ไม่เห็นผัวจะเคยมองว่ามีค่าขึ้นมาบ้างเลย"
"เมษา!"
สายตาคมจับจ้องมองอย่างไม่พอใจที่คนตัวเล็กตรงหน้าชอบพูดจาไม่น่ารักอย่างเช่นทุกครั้งที่ผ่านมา
เสียงประตูห้องถูกเคาะขึ้นขัดจังหวะอีกครั้ง ตะวันฉายจึงรีบเดินไปเปิดให้เห็นเป็นพนักงานเอาเจลเย็นและกล่องยามาส่ง
ชายหนุ่มเดินกลับเข้ามาพร้อมกับนั่งลงที่พื้น จับขาเรียวเล็กมาวางไว้บนหน้าขาของตัวเอง ใช้เจลเย็นช่วยประคบให้เพื่อบรรเทาอาการเจ็บปวดที่ก่อเกิดขึ้น
"เจ็บแบบนี้ก็ดีจะได้ไม่ต้องไปเดินซนเล่นที่ไหนได้อีก"
เสียงทุ้มพูดขึ้นในขณะที่ก็ยังทำหน้าที่ประคบข้อเท้าให้อย่างเบามือ เมษาไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับเขา ได้แต่นั่งนิ่งและยอมให้อีกคนดูแลรักษาอาการเจ็บปวดที่เกิดจากความประมาทของตน
แทนที่ทริปนี้จะสนุกกับการมาเที่ยวพักผ่อน แต่ดูเหมือนว่าคงต้องนอนพักผ่อนอยู่บนเตียง อยู่แต่ภายในห้องนี้ไปอีกหลายวันเลย
อาการเจ็บในครั้งนี้ทำให้เมษาได้อยู่ใกล้ชิดกับสามีมากกว่าปกติที่เคยมีมา เพราะขาที่ยังเจ็บปวดอยู่มาก แม้จะเดินไปเข้าห้องน้ำเองก็ยังทำไม่ได้ ทำให้ต้องลำบากตะวันฉาย แม้จะอยากทำอะไรด้วยตัวเอง แต่ถ้ายังฝืนก็คงจะไม่หายง่าย ๆ อย่างแน่นอน
"พี่ซันคะเมษาอยากเข้าห้องน้ำ"
ฝ่ามือเรียวเขย่าปลุกเรียกคนตัวโตที่เขากำลังนอนหลับสบายอยู่ ร่างหนาต้องหันหน้ากลับมามองเหมือนกับไม่พอใจกัน
"ขอโทษที่ปลุก ขอโทษที่รบกวนนะคะ" เมื่อเห็นสีหน้าของคนเป็นสามี เมษาถึงกับรู้สึกไม่ดีขึ้นมาอีกครั้ง
"ไม่เป็นไร"
ร่างสูงลุกขึ้นจากที่นอน พร้อมกับเดินไปช้อนอุ้มร่างบอบบางพาเข้าไปในห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัวให้แล้วเสร็จ อุ้มพาเดินกลับมาวางลงบนเตียงนอนเช่นเดิม
"พี่ซันนอนเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ต้องมีสัมมนาไม่ใช่เหรอคะ"
"อืม อย่าอยากเข้าห้องน้ำบ่อยนักล่ะ มันก็ดึกมากแล้วเธอก็นอนเถอะ"
ตะวันฉายสอดตัวเข้าใต้ผ้าห่มอีกครั้ง นอนหันหลังให้เหมือนไม่อยากจะพูดคุยด้วยอีกเลย
เมษาได้แต่นอนมองแผ่นหลังของสามี ถึงเขาจะร้ายแต่ก็ยังดูแลดีไม่เคยขาดตกบกพร่อง อยู่ด้วยกันมานานตั้งหนึ่งปีเพิ่งจะรู้ว่าตะวันฉายก็ไม่ได้เลวร้ายมากมายอย่างที่เขาแสดงออก นอกเสียจากปากร้ายแต่ก็ใจดีอยู่มาก
นิ้วมือเรียวเล็กหยิบจับโทรศัพท์ส่วนตัวของตัวเองขึ้นมา พร้อมกับสไลด์หน้าจอเลื่อนดูภาพถ่ายที่ปรเมศวร์ส่งเข้ามาในไลน์ตั้งแต่เมื่อตอนหัวค่ำแล้ว
"ขอบคุณนะคะสำหรับรูปภาพ"
เมษาส่งข้อความกลับไปหาในทันที เพราะตั้งแต่ทานยาแก้ปวดก็ทำให้ง่วงนอนตั้งแต่ยังไม่สองทุ่ม จนตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนเพิ่งจะได้เห็นรูปที่อีกคนส่งมาหา
"ยินดีมากครับ ทำไมยังไม่นอนล่ะ เมษารู้สึกดีขึ้นหรือยัง?" ข้อความส่งกลับมาพร้อมกับคำถามที่มีแต่ความห่วงใยอีกครั้ง เจ้าของโทรศัพท์ได้แต่ยิ้มให้กับหน้าจอรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
"ดีขึ้นแล้วค่ะ พอดีว่าตื่นขึ้นมาเข้าห้องน้ำ กำลังจะนอนแล้ว ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ"
"เอาไว้พรุ่งนี้พี่จะไปเยี่ยมนะ นอนหลับฝันดีนะครับ วันนี้พี่สนุกมากเลยล่ะ ขอบคุณที่ไปเที่ยวเป็นเพื่อนกันนะ"
"เช่นกันค่ะ นอนหลับฝันดีนะพี่เมศวร์"
เมษายังคงเลื่อนดูรูปภาพที่มีมากกว่ายี่สิบภาพถ่าย อยากเลือกรูปที่ดีที่สุดและดูสวยที่สุดโพสต์ลงโซเชียลมีเดียอย่างที่เคยชอบทำเป็นประจำ
คนที่นอนอยู่ข้างกายแม้จะหันหลังให้กันอยู่ เขาก็รีบหันกลับมามองพร้อมกับคิ้วหนาที่ขมวดเข้าหากัน
"คุยกับใครอยู่ ยิ้มเหมือนคุยกับชายชู้เลยนะ"
เสียงทุ้มทักขึ้นอย่างไม่พอใจอีกครั้ง พร้อมกับแย่งเอาโทรศัพท์ในมือมาดู รูปภาพที่เมียตัวดีเพิ่งหนีไปเที่ยวมาเมื่อตอนกลางวัน ถูกนิ้วหนาเลื่อนดูอยู่นานก่อนจะส่งคืนให้ พร้อมกับสีหน้าที่ดูไม่พอใจอีกครั้ง
"แลกไลน์กับมันมาด้วยหรือไง เอาไว้นัดกันออกไปอีกงั้นสินะ"
ดวงตาคู่สวยปรายตาหันไปจ้องมองอย่างไม่พอใจเช่นกัน
"พี่ซันคิดอะไร คิดแต่ว่าคนอื่นเขาจะทำแบบพี่งั้นสิ หึ!" ก่อนจะก้มหน้ามองดูโทรศัพท์ตัวเองอีกครั้ง ไม่อยากจะสนใจคนงี่เง่าข้างกายนี้อีกแล้ว
"อย่าให้รู้นะเมษา วันไหนถ้าเธอสองคนคิดจะทำไม่ดีลับหลังฉัน ฉันเอาตายคู่เลยนะบอกไว้ก่อน"
"คงงั้นสิคะ ไหนบอกไม่หึงแล้วจะมาสนใจทำไม"
"ก็ไม่ได้หึงไง แต่ไม่ชอบโดนสวมเขา ฉันไม่อยากเป็นคนโง่ให้คนอื่นหัวเราะเยาะได้หรอกนะเมษา"
"พี่จะมาชวนเมษาคุยเรื่องไร้สาระทำไมเวลานี้คะ พี่ควรจะนอนได้แล้วนะ"
"ไม่ต้องทำมาเป็นไล่ฉันไปนอนเลย จะนั่งแชทคุยกับชายชู้ต่อหรือไง"
"เอ๊ะ! พี่ซัน เมษาก็บอกแล้วนี่คะว่าไม่ได้คิดอะไรกับเขา พี่หัดไว้ใจเมษาบ้างนะ"
เมื่อเห็นสีหน้าที่โกรธเคืองของภรรยา ร่างสูงถึงกับลุกพรวดขึ้น พร้อมกับหยิบโทรศัพท์ในมือปาไปยังโซฟาตัวยาวที่อยู่ไม่ไกลนัก ฝ่ามือหนาจะรวบตึงสองแขนเรียวเล็กเอาไว้เหนือศีรษะ แววตาคมดุจ้องมองใบหน้าสวยหวาน ดวงตาคมแฝงไปด้วยความต้องการบางอย่างจนปิดไม่มิด
"ทุกวันนี้เถียงฉันฉอด ๆ นะเมษาอยากโดนทำโทษหรือยังไง หืม?"
"พี่ซัน เมษาเจ็บอยู่นะคะจะทำอะไรน่ะ?"
"แค่ขาเจ็บไม่ใช่หรือไง ตรงอื่นไม่ได้เจ็บซะหน่อย ทำไมจะทำไม่ได้"
"พี่ทำกับเมษาแบบนี้แสดงว่าพี่หึงงั้นสิ?"
"ไม่ได้หึง ฉันแค่จะทำหน้าที่ของสามี เธอเป็นเมียฉันก็ไม่ควรปฏิเสธความต้องการของฉันนี่นา หรือว่าวันนี้ไปกินจนอิ่มกับมันมาแล้ว"
"พี่ซันปล่อยเมษาเดี๋ยวนี้ ถ้าพี่จะคิดแบบนี้ก็ไม่ต้องมาแตะต้องตัวเมษาอีก"
เมษาจ้องมองคนตรงหน้าอย่างรู้สึกผิดหวัง ทำไมเขาถึงคิดว่าเธอจะกล้าทำอะไรลับหลังสามี ทั้งที่ตัวเองก็ทั้งรักและเคารพให้เกียรติเขาเสมอมา จะมีสักกี่ครั้งไหมที่ตะวันฉายจะไม่พูดจาดูหมิ่นหรือเหยียดหยามกันแบบนี้ ไม่อยากจะมองหน้าจึงรีบเบือนใบหน้าหนี แต่ลำคอขาวถูกจมูกโด่งเป็นสันทาบทับลงดอมดมอย่างรุนแรงอีกครั้ง ถึงกับต้องรีบย่นคอหนีเพราะรู้สึกจักจี้และชวนวาบหวามไปกับสัมผัสที่ตัวเองก็โหยหาอยู่ตลอดเวลา
- ผู้เขียน
