เลโออออกมารอข้างนอกอย่างใจจดใจจ่อ เดินวนไปวนมาอยู่หน้าห้อง เพราะกลัดกลุ้มจนแทบคลุ้มคลั่ง ไม่ต่างจากทุกคนที่รอฟังข่าวอย่างร้อนใจ ไม่ว่าจะเป็นจอมใจ สี่สาว หรือแม้กระทั่งเหล่าบอดี้การ์ด ล้วนมีสีหน้ากังวลใจไม่ต่างกัน ถัดจากนั้นประมาณสองชั่วโมง หมอก็เดินออกมาจากห้องไอซียู เลโอได้ยินเสียงผลักประตูก็ผงกศรีษะขึ้น แล้วรีบวิ่งถลาเข้าไปถามไถ่อาการภรรยาจากหมอทันที
“คุณหมอครับ ภรรยาผมเป็นยังไงบ้างครับ” น้ำเสียงร้อนรน แววตาไหวระริก จ้องหน้าหมอเขม็ง รอคอยคำตอบด้วยใจจะขาดรอนๆ
“ภรรยาของคุณพ้นขีดอันตรายแล้วครับ แต่ยังต้องเฝ้าระวังอาการอย่างใกล้ชิด” พอหมอพูดเท่านั้นแหละ เขาถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ ยิ้มออกมาด้วยความยินดี ไม่ต่างจากทุกคนเมื่อได้ยินดังนั้นก็ต่างโล่งใจไปตามๆ กัน
“ขอบคุณมากครับ ขอบคุณจริงๆ” เลโอกระโดดกอดหมอด้วยความดีใจอย่างลืมตัวไปชั่วขณะ พร้อมทั้งละล่ำละลักขอบคุณ ด้วยร้อมยิ้มทั้งน้ำตา หายใจได้
