“งั้นก็…คุยกันเอาเองแล้วกัน พ่อกับแม่ไปนอนล่ะนะ” ผู้อาวุโสทั้งสองไม่อยากยุ่งอะไรมาก จึงขอตัวไปพักผ่อน ปล่อยให้หนุ่มสาวเคลียร์กันเอง
“งั้นเราก็…ไปนอนกันเถอะที่รัก นี่ก็ดึกมากแล้ว ตั้งแต่ลงเครื่องมาคุณยังไม่ได้พักผ่อนเลย” ชวนเมียหน้าตาเฉย ทั้งที่รู้ว่าเธอไม่อยากเสวนาหรือเขาใกล้ตนเลยสักนิด แต่โอก็ถือคติที่ว่าด้านได้อายอด ในเมื่อแม่ร่างบางไม่อยากอยู่ใกล้เขา เขาก็จะเสนอหน้าตามตอแย จนเธอยอมให้อภัยนั่นแหละ
“สรุปคือคุณหลอกฉันทั้งเพสินะ” สายน้ำผึ้งเอ่ยถามสามีด้วยน้ำเสียงเย็นชา ยิ้มเศร้าให้กับตนเอง ด้วยความสมเพชในความโง่เขลา แกมน้อยใจที่คิดว่าสามีเห็นตัวเองเป็นตัวตลก อยากจะปั่นหัวยังไงก็ได้
“ที่รักผมขอโทษ แต่ผมคิดไม่ออกจริงๆ ว่าจะหาวิธีไหนที่มันดีกว่านี้ มาทำให้คุณยอมกลับบ้านของเรา” เมื่อเห็นแววตาหวานซึ้งเต็มไปด้วยความชอกช้ำ คนอับจนหนทางก็รีบสารภาพกับภรรยา ด้วยใบหน้าจืดจ๋อย และรู้สึกว่าตัวเองคิด
