“ไม่ ฉันไม่เอาลูกออก ไม่ ม่ายย…” กรีดร้องโหยหวน เนื้อตัวสั่นเทาราวลูกนก จนเพื่อนต้องรีบไปกอดไว้แน่น ลูบหลังลูบไหล่ ให้คลายความเศร้าหมอง พวกหล่อนเองต่างก็เสียใจ แต่ก็ไม่รู้จะทำอะไรได้ดีไปกว่านี้อีกแล้ว
“ไม่เอา ไม่ร้องนะน้ำผึ้ง” แลรี่ปลอบโยนทั้งน้ำตาซึม ทุกคนต่างก็สลดหดหู่ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน
“ฉันอยากให้พวกแก ส่งใบหย่าไปให้เขาหน่อย” อยู่ๆ ก็โพล่งขึ้นมา เอ่ยสิ่งที่ค้างคาและต้องการจะทำให้มันจบๆ เพราะไม่แน่ใจว่าตัวเองจะอยู่ได้นานแค่ไหน
“ไหนแกบอกว่า เขาไม่ยอมหย่าให้ไง” ครั้งนี้ทุกคนไม่ขัดข้อง ที่จะทำตามความปรารถนาของคนป่วย
“ฉันไม่อยากให้เขามาผูกติดกับฉัน หากฉันเป็นอะไรไป เขาจะไม่สามารถไปจดทะเบียนกับผู้หญิงที่เขารัก” กว่าจะพูดประโยคสุดท้ายได้ ก็ต้องพยายามเค้นเสียงออกมาอย่างยากลำบาก เพราะสะเทือนใจมากมายเหลือคณา
“อย่าพูดอย่างนั้นสิแม่ผึ้งน้อย” แลรี่เห็นสายน้ำผึ้งพูดถึงเรื่องความตาย ก็อดยอกแส
