แถมยังเรียกเขาว่าคุณอีก ถ้าไม่กินยาผิดขวดก็คงสมองกลับ เขาไม่ค่อยเชื่อว่าคนเราจะเปลี่ยนนิสัยจากหน้ามือเป็นหลังมือได้รวดเร็วขนาดนี้
“ผมต้องทำงานครับ ไม่มีเวลาหรอก แต่จะให้คนงานพาคุณไปเที่ยวก็แล้วกัน”
“ขอโทษด้วยนะคะที่รบกวนแล้วก็ทำให้คุณอึดอัดใจ” เธอพูดเสียงเศร้า ทำท่าเหมือนจะร้องไห้
“คุณเป็นอะไรหรือเปล่า” เขาหรี่ตามอง ท่าทีแปลกไปของอีกฝ่ายทำให้เขาชะงัก
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่น้อยใจนิดหน่อยเท่านั้นเอง”
“น้อยใจอะไรครับ”
“คุณคงรังเกียจสอง”
“ผมจะรังเกียจคุณเรื่องอะไรครับ” ภูผาทำหน้างง มองหน้าหญิงสาวที่เริ่มตาแดงๆ ด้วยความสงสัย
“ก็สองเป็นผู้หญิงไม่ดี แต่งงานกับพ่อค้ายา แถมยังเคย ฮือ ๆ ๆ” ประโยคหลังเธอปล่อยโฮออกมา ภูผารู้เรื่องนี้ดี เขาไม่ได้นึกรังเกียจอะไรเธอหรอกนะ เอาตรงๆ เขาไม่ได้คิดอะไรด้วยซ้ำ เพราะวันๆ หนึ่ง มีงานต้องให้ทำมากมาย
“อย่าคิดมากเลยครับ มันผ่านไปแล้ว ทุกคนก็ต้องเคยผ่านเรื่อ
