“ไม่ได้ทั้งนั้น”
“....” ไร้เสียงตอบกลับ มีเพียงรอยยิ้มมุมปากที่รับรู้ถึงความเจ้าเล่ห์จากมาร์ตินเท่านั้น และรอยยิ้มของเขาพาหัวใจฉันเต้นแรงถี่หนักหน่วงขึ้นไปดีอีก
อย่าเป็นแบบนี้สิ ฉันจะบ้าเอานะ!
“เดี๋ยวเต๋ารู้ ก็น่าจะรู้ดีนะว่าเพื่อนตัวเองเป็นยังไง” รายนั้นน่ะฉายาพ่อคนที่ 2 ของฉันเชียวนะ แล้วไม่อยากให้พวกเขามีปัญหากัน พยายามวางตัวให้เป็นปกติมากที่สุดเพื่อที่มาร์ตินจะได้กลับมาเป็นเหมือนเดิม
“เดี๋ยวทำให้ไม่รู้ได้” ฟังดูช่างเป็นคำพูดที่เอาแต่ใจตัวเองเสียจริงนะ ปกติเป็นคนนิ่ง ๆ พูดน้อยกับคนอื่น แต่กับฉัน...มาร์ตินก็ไม่ได้พูดน้อยอะไรเท่าไร มันมีความแตกต่างเวลาเขาปฏิบัติกับคนอื่นอยู่บ้างเมื่อมานั่งทบทวนดี ๆ เพียงแค่ฉันไม่เคยสังเกตก็เท่านั้น
“มาร์ติน”
“ปลาเก๋ารู้ว่าเราเป็นแบบนี้เพราะอะไรหรือต้องให้พูดตรง ๆ” สายตาที่มองมาของมาร์ตินนั้นพร้อมที่จะทำอย่างที่ตัวเองพูด ขอแค่ฉันบอกว่าให้เขาทำ
“มะ
