“ก็เราจะนอนแล้ว อึก...”
ริมฝีปากเม้มแน่นเป็นเส้นตรงพยายามกลั้นเสียงน่าอายเอาไว้เมื่อมาร์ตินกดปลายนิ้วลงจุดอ่อนไหว ขาทั้งสองพยายามหนีบชิดเข้าหากันแต่ติดมือของอีกฝ่ายที่แทรกกลางอยู่ แล้วยังพยายามดันมือเข้ารุกล้ำดันขาให้อ้ากว้างออกอย่างไม่ยอมเช่นกัน
“อ้าขา” เสียงแหบพร่าเอ่ยพูดอยู่ข้างหู มืออีกข้างยกขึ้นบีบขย้ำอกนุ่มเต็มมือ ใช้ปลายนิ้วเขี่ยสะกิดยอดอกอ่อนนิ่มจนมันเริ่มแข็งตั้งสู้มือขึ้นมา
“อึก...มาร์ติน” คนตัวเล็กเริ่มพูดเสียงสั่นพร่ากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก พยายามต่อต้านมือที่สอดล้ำเข้ามากลางหว่างขา
“ครับ” เสียงขานตอบรับข้างหู ที่เรียกชื่อไม่ได้อยากได้รับการตอบกลับแต่ต้องการให้หยุดก่อนที่จะอดทนต่อไปไม่ไหว
“อะ อา...อื้อ!”
ปลาเก๋ากัดปากล่างแน่นเมื่อในที่สุดฝ่ามือร้อนก็ล้วงเข้ามาหว่างขาที่หนีบแน่น ท่อนนิ้วกลางถูไถกับรอยแยกรับรู้ถึงน้ำลื่นที่ซึมเยิ้มออกมา นิ้วยาวถูย้ำหยั่งเชิงสะกิดหยอกเย
