“ไม่สบายเหรอ นั่งก่อน ๆ”
มือเล็กยกขึ้นกอดแขนมาร์ตินประคองตัวพาไปนั่งลงยังโซฟากลางห้องโถง และในจังหวะนั้นเองที่เห็นซองยาลดไข้ แก้ไอวางเกลื่อนอยู่บนโต๊ะ ยาเยอะขนาดนี้ แล้วดูจากจำนวนเม็ดที่ถูกแกกะนไปน่าจะป่วยมาสัก 2 วันเห็นจะได้
“....” มาร์ตินหันมาสบตาในขณะที่ฉันยกมือขึ้นแตะหน้าผากเพื่อวัดความร้อน ก่อนเลื่อนลงมาข้างแก้มทั้งสองข้างจนมาหยุดยังข้างต้นคอ เขาก็ยังคงมองอยู่แบบนั้นไม่ละสายตาไปทางอื่น เมื่อรู้ตัวก็ทำเอาหน้าร้อนทำทีเบนสายตามองไปอื่น เปลี่ยนเรื่องคุยแก้เขิน
สายตาเขาเวลามองนี่นะ...
“ตัวไม่เห็นร้อนเลย”
“กินยากดเอาไว้” เขารีบอธิบายให้ฉันเข้าใจทันที เพราะแบบนี้นี่เอง เดี๋ยวยาหมดฤทธิ์อาการของเขาก็ต้องแย่ขึ้นมาอีก แล้วอยู่คนเดียวที่นี่นอกจากกินยาได้กินข้าวบ้างหรือเปล่า ทำไมไม่กลับบ้าน?
“ไปหาหมอมั้ยเดี๋ยวเราพาไป”
“ไม่” เสียงของมาร์ตินฟังแล้วเหมือนคนไม่ค่อยมีแรง แต่รับรู้ได้ถึงความดื้
