อารัมภาบท
731 คำ
‘อย่าดัน...อ้าปาก’
เสียงทุ้มต่ำเอ่ยคำสั่งแกมบังคับ แขนข้างหนึ่งกอดรั้งเอวบางดึงเข้าหาตัว ร่างกายของเราเบียดชิดเข้าหากันในซอกมุมมืดไร้ผู้คน รับรู้ถึงไออุ่นจากอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจน สิ่งเดียวที่ดวงตาจับจ้องได้อยู่ในตอนนี้คือใบหน้าหล่อของคนตรงหน้า หัวใจเต้นแรงโครมครามก้องสะท้อนขึ้นมาถึงประสาทหู
‘ทำอะไรมาร์ติน ทำไม อือ...’ ปากเล็กขยับพูดเสียงพร่า สองมือยกขึ้นดันอกกว้างออกห่างตัว แต่คำถามที่ถามออกไปนั้นไม่ได้คำตอบสิ่งเดียวที่ได้กลับมาคือสัมผัสนุ่มร้อนจากปากที่ทาบทับลงมาบดบี้กดจูบนุ่มลึก แรงมือที่พยายามดันตัวคนตรงหน้าออกกลับหายไป ราวกับว่าถูกดูดกลืนด้วยสัมผัสจากเขาจนหมด
จูบแรกที่ทำให้แทบหยุดหายใจ...กับมาร์ติน
“เฮือก!... อ๊าก!”
ร่างบางสะดุ้งเฮือกลืมตาตื่นด้วยความตกใจ แหกปากดังลั่นห้องนอนที่มืดสนิท ณ เวลา 03.45 น. ภาพในความทรงจำกับสิ่งที่มันเคยเกิดขึ้นจริง ทุกสิ่งทุกอย่างมันไม่เคยหายไปจากสมองเลยเป็นเวลาร่วม 3 อาทิตย์เข้าไปแล้ว สัมผัสนั้นยังคงหลอกหลอนทั้งในชีวิตจริงและในความฝัน!
พรึ่บ!
คนตัวเล็กขยับตัวพลิกเปลี่ยนนอนในท่าตะแคง ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมถึงคอ ยกมือข้างหนึ่งขึ้นกุมหน้าอกของตัวเอง ฝ่ามือที่วางแนบลงกลางอกนั้นรับรู้ถึงอัตราการเต้นแรงถี่ของหัวใจในตอนนี้ ขดตัวม้วนอยู่ใต้ผ้าห่มเม้มปากแน่นนึกถึงสัมผัสในครั้งนั้น
จนทุกวันนี้ก็ยังไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับ...มาร์ติน
ไม่ว่าเวลาจะทิ้งช่วงมานานสักแค่ไหนหลังจากที่เรากลับจากทะเลจนถึงตอนนี้ สิ่งนั้นยังไม่เคยหายไปจากในหัว สัมผัสนุ่มและจูบของเขายังชัดเจน มันชัดเจนมากซะจนเก็บมาฝันทำให้นอนไม่หลับในช่วงแรกอยู่ตั้งหลายวัน แล้วถึงจะข่มตาหลับได้ก็ยังตามมาหลอกหลอนในความฝันอยู่ดี
เรื่องที่เกิดขึ้นไม่มีใครรู้นอกจากเราสองคน แต่ดูเหมือนว่าจะมีแค่ตัวเองนะที่จำได้...
ฉันจดจำมันได้ดีตั้งแต่ที่เราออกจากร้านสะดวกซื้อมาร์ตินที่ปกติก็เงียบ ๆ นิ่ง ๆ อยู่แล้วยิ่งเงียบเข้าไปใหญ่ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นอะไรแต่ที่แน่ ๆ บรรยากาศในวันนั้นเปลี่ยนไปตั้งแต่มีคนมาขอเบอร์ฉัน...
แล้วมันผิดอะไรที่ให้เบอร์ตัวเองไปยังไงฉันก็ไม่มีใครโสดสนิทด้วยความสามารถเฉพาะตัว มันก็แค่ให้ตามมารยาทเมื่อเอาเข้าจริงไม่ได้อยากมีคนคุยหรือแฟนด้วยซ้ำ ตลอดทางเดินกลับโรงแรมก็มีแต่ความเงียบ ไม่ว่าจะพยายามชวนมาร์ตินคุยคำตอบเดียวที่ได้กลับมาก็มีแค่ ‘อืม’
เราเดินกันมาเงียบ ๆ จนมาถึงตรงนั้น ตรงจุดที่มีเพียงแค่เรา 2 คน แล้วอยู่ดี ๆ มาร์ตินก็ดึงฉันไปจูบ... และไม่ใช่แค่ครั้งเดียวแต่จูบซ้ำถึง 2 รอบ แล้วหลังจากนั้นอีกฝ่ายกลับทำเหมือนว่ามันไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น
ทำตัวปกติทั้งที่ทำเรื่องแบบนั้นกับคนอื่นไปได้ยังไง...
“อื้อ!”
ตุบ! ตุบ! ตุบ!
ริมฝีปากบางเม้มแน่นกำปั้นเล็กทุบลงกับเตียงเพื่อระบายความอัดอั้น ฉันเก็บเรื่องนี้เอาไว้ในใจมาเป็นอาทิตย์ พยายามทำตัวปกติแต่เวลาเจอเขาก็พาให้นึกถึงเรื่องที่ทะเลอยู่ดี แล้วมาร์ตินกับเต๋าเต้ยก็สนิทกันมาก ๆ ความจริงเราก็สนิทกันมากพอที่มาร์ตินสามารถเข้าออกบ้านฉันได้อย่างปกติ
หรือว่ามาร์ตินเมา? ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ๆ ก็ไม่แปลกที่เขาจะจำไม่ได้แต่เขาดูไม่เหมือนคนเมาอีกนั่นแหละ
“จะบ้าตาย! อ๊าก!”
คิดไปก็ปวดหัว คิดทุกวันก็ไม่มีคำตอบหรือจะต้องถามเจ้าตัวไปเลยให้มันรู้แล้วรู้รอด!
“แบบนั้นใครจะกล้าวะ!”
เสียงทะเลาะกับตัวเองดังอยู่ตลอดคืน ฝันถึงเรื่องเก่าทีไรฉันเป็นบ้าทุกที
ฮือ! อะไรเนี่ย!
- ผู้เขียน
