ศลิษาเม้มปาก... เห็นหน้าเขาแล้วหัวใจเหมือนจะไหวยวบเพราะความคิดถึงและความโหยหาที่แนบมาพร้อมกับความโกรธขึ้ง
ตอนนี้เธอรู้เลยว่าคนบางคนยอมกินน้ำใต้ศอกเพราะอะไร ลองได้รักแล้วบางทีมันก็ไม่ได้ตัดใจง่ายๆ ยิ่งเขายังเข้ามาวนเวียนอาจจะทำให้ตัดสินใจเด็ดขาดไม่ได้เพราะคำว่ารักคำเดียว แต่นั่นไม่ใช่ศลิษาแน่นอน...
เธอจ้องตาเขา จดจำภาพเขาเอาไว้ในใจ เดินถอยออกมาแล้วก็รูดม่านปิด เป็นนาทีเธอก็ยังไม่ได้ยินเสียงรถแล่นออกไป โทรศัพท์ที่ใช้ติดต่อกับเขา เธอก็ยังไม่ได้เปิดเครื่องจนตอนนี้... เขาอาจจะพยายามโทรเข้ามาหรือยืนรอ หรือว่าอะไรก็ไม่ทราบ
ศลิษาข่มใจไม่เปิดม่านหน้าต่างดูอีก... เธอเลือกที่จะปิดไฟ ให้ความมืดปิดบังน้ำตาที่กำลังไหลจากดวงตาของเธอ
ล้มตัวลงนอนแม้จะเหนื่อยอ่อนแต่ก็ข่มตาไม่หลับ... ผ่านไปครู่เดียวก็มีเสียงรถยนต์แล่นออกไป แล้วเสียงสะอื้นไห้ของศลิษาก็ดังกว่าเดิม...
ถ้าเลือกได้แต่แรก เธอจะไม่
