ในห้วงนิทราแสนสุข ศลิษาหลับฝันถึงอ้อมกอดอุ่นที่เคยโอบกอดเธอเอาไว้ เธอเลือกการนอนไม่ใช่เป็นการหนีปัญหา หากแต่มันคือการพักผ่อน ในตอนที่ได้เข้าสู่ห้วงฝันเช่นนี้มันทำให้เธอรู้สึกปัญหาทุกอย่างมันอยู่ไกลแสนไกลจนเธอไม่อยากจะนึกถึงว่ามันมี...
ในฝันศลิษาซุกหน้าเข้าหาอกอุ่นๆ สองมือกำเสื้อเขาไว้แน่นกลัวเขาจะห่างไกลไปอีก...
“คิดถึงผมมากใช่ไหมถึงกอดไว้แน่นขนาดนี้” เสียงกระซิบของดังขึ้นใกล้หู มือเขาจับมือของเธอซ้อนเอาไว้ อ้อมกอดนั้นแสนอบอุ่นในความฝัน
หัวใจร้าวรานอย่างบอกไม่ถูกเมื่อรู้ว่า ในความจริงเธอไม่มีวันได้อ้อมกอดเช่นนี้จากเขาอีกต่อไปแล้ว เธอไม่เถียงว่าอ้อมกอดของเธอนั้นโอบกอดเขาเพราะความรักความคิดถึงทั้งหมดหัวใจที่มี
เธอกล้ากอดเขาแค่ในฝันเพียงเท่านั้น...
“มาทำให้รักทำไม คนใจร้าย” เสียงบอกเจือแววน้อยใจน้อยๆ เป็นเสียงที่เธอเปล่งออกมาในความฝัน
“คนใจร้ายที่ไหนจะรักและก็ดีกับคุณขนาดนี้ หืม...” เหม
