หลังจากมื้ออาหารที่ทำให้ศลิษาอารมณ์เย็นลงและสุขุมมากขึ้นเพราะต้องจ้องจับผิดเขา เธอนั่งในรถเงียบๆ กับเขามาพักใหญ่ไม่ถามอะไรเขาแค่เห็นว่าทางที่เขาขับไม่ได้มุ่งหน้าไปทางสนามบินเธอก็พอใจแล้วแต่สุดท้ายศลิษาก็หลุดกะพริบตาปริบๆ เพราะตกใจในยามที่รถของเทวินท์เลี้ยวเข้าบ้านที่มีแผ่นหินอ่อนสีเข้มและมีอักษรสีทองเขียนเด่นชัดว่า ‘บ้านกฤษฎากานต์’
เขาจอดรถและปิดเพลง it might be you ที่กำลังเล่นอยู่จนเกิดความเงียบ
ก่อนนี้เธอถามเขาว่าจะไปที่วิมานฟ้าหรือเปล่าเขาไม่ยอมตอบ เธอไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะพาเธอเข้าบ้าน ที่ไม่ยอมตอบเพราะคิดว่าเธอคงไม่ยอมมาและบ่ายเบี่ยงมาตลอดทางแน่ พอตอนนี้รถจอดและเขาก็ปลดเข็มขัดตัวเองและปลดให้เธอเรียบร้อย เธอนั่งอึ้งตัวชาอยู่จนเขาเดินลงมาฝั่งของเธอและเปิดประตูให้
“ต้องให้อุ้มไหม”
“ไม่ต้อง” พอเขาบอกอย่างนั้นเธอก็รีบบอกแล้วลงมาเอง อย่างว่องไวจนคนที่ยืนอยู่ถึงกับยิ้มมุมปาก
ศลิษาสูดหา
