แสงแดดยามเช้าอ่อนๆ ส่องเข้ามาทางหน้าต่าง เฌอปรางนั่งบนโซฟา อุ้มลูกน้อยไว้ในอ้อมแขน วาโยยืนอยู่ข้างๆ จับมือเธอไว้แน่น
“ปราง…เราตกลงใช้ชื่อนี้ใช่ไหม?” วาโยถามพลางยิ้ม
เฌอปรางพยักหน้า “ใช่ค่ะ ชื่อของเขาคือ ‘น้องไพลิน’ ลูกสาวของเรา” เพื่อความมั่นใจวาโยจึงกลายเป็นคนย้ำคิดย้ำทำ เขาถามเฌอปรางออกไปอีกรอบ ทั้งที่เมื่อคืนที่ผ่านมาทั้งคู่ก็คุยกันไปแล้ว
วาโยยิ้มกว้าง พลางโน้มตัวลงไปจูบหน้าผากเฌอปราง “ไพลิน…ชื่อนี้เหมาะกับเจ้าหญิงตัวน้อยของเราแน่นอน”
เฌอปรางหัวเราะเบาๆ “พี่เหนือ…อยากให้ปรางเรียกชื่ออะไร?”
“เรียกพี่ว่า ‘พ่อ’ ก็พอแล้ว ส่วนปรางก็ ‘แม่’ เหมือนเดิม” วาโยกระซิบเสียงอ่อน
ไพลินส่งเสียงครางเบาๆ ราวกับตอบรับ ทั้งคู่ยิ้มและหัวเราะด้วยความสุข
เช้าวันนั้น
เฌอปรางให้นมลูก วาโยคอยดูแลทุกอย่างรอบตัว ทั้งเตรียมผ้าอ้อม ทำอาหารเช้า และคอยเก็บข้าวของให้เรียบร้อย
“พ่อช่วยล้างขวดนมหน่อยค่ะ” เฌอปรา
