“พี่มั่นใจว่าไร่ภูอิงฟ้ามีอิทธิพลมากพอที่จะคุ้มครองลูกกับเมียพี่ได้ และคนอย่างไอ้เพลิงไม่มีทางปล่อยให้น้องสาวกับหลานเป็นอะไรไปหรอก”
เมื่อเขาพูดถึงพี่ชาย เธอก็มองไปทางห้องฉุกเฉิน
“แล้วพี่เพลิงเป็นอะไรมากไหมคะ” พรรณดาราถามด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล
กวีบีบมือนุ่มแน่นขึ้น
“บ้าๆอย่างมัน ยมบาลไม่เอาหรอก”
“พี่วี! หนูซีเรียสนะคะ”
กวีถอนหายใจ เขามองตามสายตาของภรรยา โอบกอดเธอมาแนบกาย
“มันไม่เป็นไรหรอกน่า ทำแผลเสร็จแล้วก็นอนค้างโรง’บาลสักคืนสองคืนเดี๋ยวก็หาย”
“กระสุนถูกตรงไหนหรือคะ” เมื่อเห็นสามีพูดราวกับว่าอาการของพี่ชายไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตาย พรรณดาราจึงสอบถามเพื่อความแน่ใจ
“โดนแค่ถากๆ แถวต้นขา” กวีบอกแล้วยิ้มให้คนที่ยังไม่คลายกังวลกับอาการพี่ชาย
“แค่นี้ไกลหัวใจ คนหนังหนาอย่างมัน ไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก”
“ยังจะมาพูดเล่นอีก พี่เพลิงต้องเจ็บตัวเพราะไปช่วยพี่วีนะคะ สงสารก็แต่น้ำฝน ป่านนี้ไม่ตกใจแ
