ท่าทางของเด็กๆทำให้ผู้ใหญ่ที่มองอยู่ยิ้มขัน
“ตกลงว่าไงครับ” กวีถามทั้งที่ได้ยินลูกๆพูดคุยกันเต็มสองหู
“ตกลงครับ/ค่ะ” คำตอบรับของลูกทำให้กวียิ้มกว้าง เขาหันไปยักคิ้วให้ภรรยา ฝากความหมายไปกับสายตากรุ้มกริ่มว่า เสร็จเขาแน่ทีนี้
“อ่อนว่ะ ใช้ลูกเป็นเครื่องมือ” เพลิงตะวันเบรกอารมณ์ดีๆอย่างน่าหมั่นไส้ของน้องเขย ชายหนุ่มมองอย่างดูถูกดูแคลน
“ก็ยังดีกว่าไอ้คนที่ใช้อาการเจ็บป่วยเป็นเครื่องมือหรอก”
คำพูดของกวีทำให้คนถือแก้วน้ำอยู่เกือบทำแก้วหลุดมือ หยาดพิรุณมองหน้าสามีอย่างคาดโทษ แม้ไม่รู้ว่ากวีเดาเหตุการณ์เมื่อคืนออกจริงๆ หรือว่าเขาแค่พูดมั่วไม่เกี่ยวกัน แต่เธอก็ยังรู้สึกอายจนแก้มร้อนวูบวาบไปหมด
“มันก็ผีเห็นผีนั่นแหละว้า” เพลิงตะวันไม่ยอมลงให้ เขาจ้องหน้าน้องเขยเขม็ง
“พอๆ สองคนนี้เป็นอะไรฮึ! เจอกันทีไรเป็นต้องลับฝีปากกันทุกที” แม่พราวส่ายหน้า ปวดหัวกับลูกชายกับลูกเขยที่ไม่ลงรอยกันมาแต่ไหนแต่ไร
