“จะไปไหนคะที่รัก” น้ำเสียงหวานละมุนและสุดแสนจะอ่อนโยนตามแบบฉบับพี่หมอวายุถามแก้มใสก่อนที่หน้าสวยจะเจื่อนลงทันที รอยยิ้มเริงร่าจนหน้าบานเหมือนกระด้งค่อย ๆ หุบลงทีละนิด ๆ ก่อนที่จะเลือนหายไปในที่สุด
“ไป ไป เอ่อ ไป” น้ำเสียงประหม่าด้วยความตื่นเต้นเมื่อรู้สึกว่ารอยยิ้มที่พี่หมอส่งมาให้มันแฝงไปด้วยความโมโหไม่น้อยที่สาวน้อยสายเฟียร์สแบบเธอห้าวตีนจะไปแข่งรถ
“ไปไหนคะ หืม” น้ำเสียงนุ่มทุ้มยังคงหวานระรื่นหู แต่สายตาที่มองสาวน้อยแก้มใสแฝงไปด้วยประกายโทสะประดุจเปลวไฟที่กำลังลุกไหม้ลามเลียไปทั่วร่างกายของเธอ
“พี่หมอขาแก้มใสอยากแข่งรถค่ะ ให้แก้มใสแข่งเถอะนะคะ นะคะที่รัก” ตัดสินใจสารภาพความจริงกับพี่หมอก่อนที่จะตรงเข้ามากอดเอวของวายุเอาไว้หลวม ๆ ส่วนวายุเมื่อเจอไม้เด็ดลูกอ้อนของเมียก็ยกมือขึ้นมากอดเอวบางของแก้มใสเอาไว้เช่นกัน
“หนูยังขับรถไม่เก่งเลยนะคะ เกิดหลุดโค้งเกิดอุบัติเหตุขึ้นมาแล้วพี่หมอจะทำอย
