ฝ่ามือแกร่งขืนร่างสั่นสะอื้นให้หันมอง เขาอยากให้หล่อนได้เห็นจากสายตา ได้ยินกับหู และได้สัมผัสจากหัวใจ
“ฉันรักเธอนะมุก รักเธอมากที่สุด กลับบ้านด้วยกันนะ”
มุกชมพูสั่นสะอื้น ดวงตาพร่ามัวไปด้วยหยาดน้ำตาช้อนขึ้นมองใบหน้าคมเข้มที่ขณะนี้ม่านน้ำตาก็เอ่อคลอดวงตาคู่นั้น ปลายนิ้วเกลี่ยลบหยาดน้ำตาของเขา มองลึกเข้าไปค้นหา ‘ความรัก’ มีอยู่ในนั้นจริงไหม
แล้วก็พบ...
รอยยิ้มน้อยๆ ค่อยๆ ระบายขึ้นบนใบหน้า ก่อนจะโผเข้าสู่อ้อมกอดแกร่งที่เวลานี้อบอุ่นเหลือเกิน หล่อนสัมผัสได้ถึงความรักนั้นแล้ว เพราะหล่อนก็รักเขามากที่สุด
“ฉันรักเธอมุก รักมากที่สุด ฉันรักเธอ”
มุกชมพูไม่ได้ตอบรับคำรักนั้น แต่พยักหน้าพร้อมซุกซบหาอ้อมกอดอุ่นแน่นขึ้นอีก
‘คลินิกเฉพาะทางด้านเวชกรรมจิตเวช’
มุกชมพูมองป้ายด้านหน้าอาคารพาณิชย์ที่นายหัวบอกว่าจะมาธุระในวันนี้ โดยให้หล่อนมาเป็นเพื่อน
“นายหัว...”
“ไม่ใช่ พี่เสือ”
เขาท้วงเมื่อหล่อน
