ศารทูลมองตามร่างมีน้ำมีนวลที่เดินจากไปอย่างที่เขาไม่มีสิทธิ์จะไปไขว่คว้าหรือรั้งหล่อนไว้ได้อีก แม้แต่จะบอกว่าขอรับเป็นพ่อเด็กเอง เขาก็ไม่กล้า เพราะมุกชมพูมีคนที่พร้อมจะดูแลหล่อนอยู่แล้ว
“หวังว่าลุงเสือจะไม่มาที่นี่อีก”
ทว่าเสียงที่ดังจากด้านหลังก็ทำให้เขาต้องขบกรามแน่น ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าใคร เพราะคงมีคนเดียวเท่านั้นที่กล้าเรียกเขาว่า ‘ลุงเสือ’
“ดูแลมุกให้ดี ไม่งั้นฉันจะมาพามุกกลับ”
“ก็ต้องขึ้นอยู่ที่ว่ามุกเขาจะไปหรือเปล่านะครับ เพราะอยู่กับผมมาสามเดือนก็ไม่เห็นจะร้องกลับ”
“เหอะ! สามเดือน อยู่กับฉันมาสิบแปดปียัง...”
คำพูดชะงักไว้แค่นั้นเพราะสิ่งหนึ่งวิ่งแล่นในสมอง หันกลับมองคนที่อยู่ด้านหลังทันที
‘พรุ่งนี้เขาก็จะกลับไปอังกฤษแล้วด้วย’
‘ปีนี้โชคดีที่เขาอยู่ไทย’
เสียงของมุกชมพูตอนที่ปฏิเสธว่าไม่ได้มีอะไรกับคริสต์ และเสียงของมุกดาที่บอกว่าโชคดีที่ปีนี้ลูกหล่อนอยู่ไทย รวมทั้งไอ้เด
