เขาถามเสียงเครียดและปุนต์หน้าถอดสี ปรีญาดารีบลุกขึ้นและพูดว่า
“พี่ปุนต์...ก็รีบบอกคามินเขาไปซีว่าพี่น่ะไปไหน บอกแล้วเขาจะได้รีบไปไงล่ะ”
“ฉันยังไม่รีบกลับหรอกนะ เพราะมีอะไรหลายอย่างที่ต้องสะสางจัดการให้เรียบร้อย โดยเฉพาเรื่องของเรา”
คามินเข้าไปโอบไหล่ปุนต์ที่ยืนหน้าซีดและถามกลับไปเสียงแผ่วว่า
“นะ...นายจะเอาไงล่ะ...ฉันกลับมานี่แล้วไง ตะ...แต่ว่า...ฉันไม่ได้ตั้งใจจะหลบหน้านายหรอกนะ”
“เออ! ดีแล้วที่คิดแบบนั้น ไป! ไปคุยกับฉันสองคน ไม่ต้องให้แม่ของนายมารับรู้หรอก เรามีเรื่องที่ต้องตกลงกันอีกเยอะเลย”
“คามิน...” ปรีญาดาส่งเสียงเรียกแต่ไม่ทันคามินที่ดันตัวปุนต์ให้เดินตามเขาไปสวนข้างบ้าน หญิงสาวมองตามด้วยความกลัว หล่อนมือเย็นเพราะไม่รู้ว่ามาเฟียอย่างคามินจะทำอะไรบ้าง ทั้งสองหายไปเกือบชั่วโมงก่อนจะกลับเข้ามาในบ้านอีกครั้ง แต่ปรีญาดาเห็นแค่ปุนต์กลับเข้ามาเพียงคนเดียว หล่อนรีบปรี่เข้าไปถามพี่ชายว
