ปรมินทร์เดินอมยิ้มเข้ามาภายในห้องอาหาร ซึ่งปรมะนั่งอยู่ก่อนแล้ว
“ยิ้มอะไรของแกน่ะเจ้าสอง”
ถุงใส่ขนมถูกยื่นให้กับสาวใช้เพื่อในไปใส่จาน ก่อนที่เขาจะหย่อนกายลงนั่งบนเก้าอี้ประจำตำแหน่งของตนเอง
“ไม่มีอะไรนี่ครับ”
“แต่พี่เห็นนายยิ้มหน้าบานเชียวนะ มีความสุขอะไรก็บอกพี่บ้างสิ”
ปรมะยังคะยั้นคะยอให้น้องชายบอก แต่ปรมินทร์ส่ายหน้าไปมา
“ไม่มีอะไรจริงๆ ครับ”
“โอเค ไม่มีอะไรก็ได้ ว่าแต่ขนมนั่นแกซื้อมาเหรอ”
ผู้เป็นพี่ชายเอ่ยถามถึงขนมที่น้องชายให้สาวใช้ไปแกะใส่จาน
“ผมไม่ได้ซื้อมาหรอกครับ”
“อ้าว แล้วแกเอาขนมนั่นมาจากไหน หรือสาวๆ ที่โรงพยาบาลซื้อให้ล่ะ”
ปรมินทร์อมยิ้มน้อยๆ “ขนมของน้องวาน่ะครับ เธอหัดทำขนมกับคุณรินมา”
ปรมะหรี่ตาแคบมองน้องชาย และก็อดที่จะเอ่ยแซวไม่ได้
“พี่ว่านายกับน้องวาชักจะยังไงๆ กันแล้วนะเนี่ย นายชอบน้องวาใช่ไหม”
“เปล่าครับ”
“ไม่ชอบ แต่นั่งยิ้มหน้าบาน แค่ได้ขนมจากสาว พี่ว่
