“ทำไมล่ะครับ” ปรมะไม่เข้าใจ รู้เพียงแต่ว่าตอนนี้น้องสะใภ้ของตัวเองนั่งยิ้มหน้าบานเป็นจานเลยทีเดียว
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ วาก็แค่... ได้รู้ความจริงเฉยๆ น่ะค่ะ”
หล่อนตอบออกไปเสียงแจ่มใส ก่อนจะหันไปมองปรมินทร์ที่เดินเข้ามาพอดี
วันนี้เขาหล่อกว่าทุกครั้งที่หล่อนเห็นเสียอีก
วาสินียิ้มให้กับปรมินทร์ และชายหนุ่มก็ยิ้มบางๆ ตอบกลับมา
ที่แท้คนที่ช่วยชีวิตของหล่อนก็คือปรมินทร์นั่นเอง
หล่อนลอบมองชายหนุ่มตลอดเวลาที่เขานั่งกินมื้อเช้า ลอบมองหลายครั้งจนเขาจับได้ แต่หล่อนก็ทำเพียงแค่ยิ้มแก้ตัวเท่านั้น
หลังจากรับประทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว หล่อนก็วิ่งกระหืดกระหอบมาที่รถยนต์ของปรมินทร์ ซึ่งชายหนุ่มกำลังยืนคุยกับคนขับรถประจำบ้านอยู่
“พี่สองคะ”
“มีอะไรหรือครับ”
วาสินียิ้มหวานให้กับปรมินทร์ จากนั้นก็แกล้งทำหน้าน่าสงสาร
“คือ... วันนี้วาขอติดรถไปทำงานด้วยได้ไหมคะ”
หล่อนเห็นแววตาของปรมินทร์มีความขบขันซ่อนอยู
